"Πολιτικές για την Ισότητα των Φύλων: Το Παρελθόν, το Παρόν και το Μέλλον",

Μέρος 1 της ομιλίας της Γενικής Συντονίστριας του Κέντρου Πληροφόρησης και Στήριξης Γυναικών Απανέμι στην Εκδήλωση του ΟΠΕΚ "Πολιτικές για την Ισότητα των Φύλων: Το Παρελθόν, το Παρόν και το Μέλλον", το Σάββατο 14 Μαρτίου 2009 στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας.

https://www.youtube.com/watch?v=G9Ekm-fHM0E

Μέρος 2 της ομιλίας της Γενικής Συντονίστριας του Κέντρου Πληροφόρησης και Στήριξης Γυναικών Απανέμι στην Εκδήλωση του ΟΠΕΚ "Πολιτικές για την Ισότητα των Φύλων: Το Παρελθόν, το Παρόν και το Μέλλον", το Σάββατο 14 Μαρτίου 2009 στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας

…για ένα κόσμο χωρίς βία… ΕΤΗΣΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ 2013 Κέντρο πληροφόρησης και στήριξης γυναικών ΑΠΑΝΕΜΙ

Χαιρετισμός

Η παρούσα έκδοση έρχεται να σηματοδοτήσει την λήξη της ενεργούς δράσης του Κέντρου Πληροφόρησης και Στήριξης Γυναικών «Απανέμι». Εννιά χρόνια μετά,  το κενό στο τομέα των υποστηρικτικών δομών αποκατάστασης θυμάτων βίας και κοινωνικού αποκλεισμού παραμένει καθώς  επίσης και η παντελής συμπερίληψη της φωνής τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων.    Ίσως το πιο χρήσιμο συμπέρασμα, της εμπειρίας των 9 χρόνων από την εξυπηρέτηση και συνοδοιπορία με περίπου 6000 άτομα, είναι το καθήκον όλων μας να αποτυπώσουμε με σαφήνεια όσα γνωρίζουμε για κάθε οργανισμό, ομάδα ή άτομο με σκοπό να δημιουργούνται πραγματικοί χώροι που μπορούν να βοηθήσουν, όποιον θέλει να ξεκινήσει ένα παρόμοιο ταξίδι, να βρίσκει την ουσιαστική γνώση του περιβάλλοντος εντός του οποίου θα δράσει στην πορεία του ταξιδιού του. Η δική μας γνώση πρέπει να γίνεται προπομπός της γνώσης του άλλου, που ακολουθεί και αυτή η αρχή είναι το ελάχιστο στάδιο μιας κοινωνικής προσφοράς που λέγεται εξέλιξη… 

Παραθέτουμε τα ποσοτικά αλλά και ποιοτικά χαρακτηριστικά της υφιστάμενης κατάστασης η οποία αν και χαρτογραφημένη από το 2007 επιβεβαιώνεται διαρκώς μέσα από μεταγενέστερες και ανεξάρτητες επιμέρους έρευνες (π.χ. έρευνα του Μεσογειακού Ινστιτούτου Μελετών Κοινωνικού Φύλου, του 2009, κατέδειξε μέσα από ένα δείγμα 1000 παιδιών 12-18 χρόνων παγκύπρια, ότι 20% έτυχαν σωματικής κακοποίησης από γονείς και 9,9% κακοποιήθηκαν σεξουαλικά):  

- το 50% των παιδιών υφίσταται σωματική και ψυχολογική βία, - το 10% των παιδιών κακοποιείται σεξουαλικά,  - 80.000 Ελληνοκύπριες γυναίκες στις περιοχές που ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία είναι άμεσες αποδέκτριες ενδοοικογενειακής βίας,  - 30.000 γυναίκες μετανάστριες, «καλλιτέχνιδες», μόνιμοι κάτοικοι Κύπρου στις περιοχές που ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία είναι άμεσα επηρεαζόμενες από την βία εναντίον γυναικών. - 4.000 μέλη μειονοτήτων είναι άμεσα ή έμμεσα επηρεαζόμενα από την ενδοοικογενειακή βία. - 75.000 παιδιά μέχρι την ηλικία των 14 χρόνων στις περιοχές που ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία είναι άμεσα επηρεαζόμενα από την ενδοοικογενειακή βία. 

To Κέντρο Πληροφόρησης και Στήριξης Γυναικών ΑΠΑΝΕΜΙ εκφράζει τις θερμές του ευχαριστίες στο Ινστιτούτο Friedrich Ebert (FES) στην Κύπρο και την Sapienta Economics Ltd που με τη συνδρομή τους έκαναν δυνατή την έκδοση και τη διάχυση της πληροφόρησης. Ίσως είναι μια από τις πιο ουσιαστικές παρεμβάσεις υπέρ της κοινωνίας των πολιτών στην Κύπρο. 

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον συγγραφέα Κρήσμα για την ευγενική παραχώρηση  και συμπερίληψη του παραμυθιού «ΚΙΡΑΝΑ» στη παρούσα έκδοση, η οποία συμβολικά θέλει να νοημοδοτήσει με τους σπόρους της αλλαγής και της προοπτικής, δοσμένους απευθείας στην επόμενη γενιά και κάθε επόμενη γενιά, η οποία δεν μπορεί να ετεροκαθορίζεται από τις προσδοκίες, ελλείψεις και προβολές των προγενέστερων ή/και γεννητόρων της. 

Ευχαριστούμε θερμά όλα τα μέλη και φίλους για την ουσιαστική και θερμή τους στήριξη και τη συντονίστρια και συνιδρύτρια του Οργανισμού ΑΠΑΝΕΜΙ, κ. Τζούλιας Καλημέρη για τη συγγραφή και επιμέλεια της παρούσας έκδοσης. 

Το Διοικητικό Συμβούλιο 

9 χρόνια του Κέντρου Στήριξης Γυναικών ΑΠΑΝΕΜΙ

της Τζούλιας Καλημέρη,  γεν. συντονίστριας 

Εισαγωγικό σημείωμα 

Λένε ότι, στα δικαστήρια δεν έχεις δεδομένη την απόδοση δικαιοσύνης. Απλά, έχεις μια ευκαιρία για απόδοση δικαιοσύνης. Κατά τη ρήση του Μαρτίνου Λούθηρου, η δικαιοσύνη είναι προσωρινή και για το λόγο αυτό έχει ένα τέλος. Μετά από αυτό, η συνείδηση γίνεται αιώνια. Και σίγουρα, κάθε κακοποίηση δεν μπορεί να βρει την αποκατάστασή της σε κανένα δικαστήριο και κάθε κακοποιημένη ψυχή δεν μπορεί να βρει την γαλήνη της σε καμία δικαστική απόφαση. Ιδιαίτερα όταν η βλάβη είναι αδύνατον να υπολογιστεί και η αποκατάστασή της σχεδόν αδύνατο να προσφερθεί. Ο ψυχισμός κακοποιείται περισσότερο από το σώμα. Το σώμα, απλά, δείχνει το βαθμό κακοποίησης με διαφορετικούς τρόπους.  

Η κακοποίηση σαν φαινόμενο είναι δεδομένη.  Εκείνο , όμως, το οποίο έχει περισσότερη σημασία δεν είναι μόνο το φαινόμενο “κακοποίηση”. Μεγάλη σημασία έχει και η κατανόηση του βαθμού κακοποίησης. Και σαν βαθμός κακοποίησης δεν λογίζεται μόνο η ένταση του φαινομένου αλλά και η ευρύτητα του φαινομένου. Ακόμα πιο βαθιά, εκεί που λέγεται ότι το «προσωπικό είναι πολιτικό» και στην κοινωνική του διάσταση, το φαινόμενο κακοποίηση δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο όταν πέσουν οι μάσκες και καταδειχθεί ο πυρήνας του.  Πως κάθε πολιτεία και κάθε κοινωνία αντιμετωπίζει την κακοποίηση σαν φαινόμενο; Φυσικά διαφορετικά ανάλογα με το επίπεδο ωριμότητας και συνειδητότητας των κοινωνών μιας Πολιτείας. Όλοι κοινωνούμε σε κάτι… αλλά υπάρχουν και Πολιτείες όπου οι κοινωνοί τους χαρακτηρίζονται για κάτι το «ιδιαίτερο». Ναι, είναι αλήθεια ότι το φαινόμενο κακοποίηση μπορεί να φτάσει και στο να αποτελέσει τη ρίζα μιας κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς και έξω από το φαινόμενο αυτό. Όσο και αν ξενίζει, υπάρχουν τέτοιες κοινωνίες όπου η κακοποίηση αποτελεί τη ρίζα ύπαρξης και εξέλιξης των κοινωνών τους. Υπάρχουν πολιτείες δομημένες γύρω από το φαινόμενο αυτό. Αυτές οι πολιτείες συνήθως έχουν δικαιοσύνη, έχουν δικαστές, έχουν «θεσμούς» αλλά σίγουρα  δεν έχουν συνείδηση. Είναι εκείνες οι πολιτείες που δεν έχουν ρίζα συνειδησιακής δυναμικής και προσπαθούν  να το κρύψουν. Όχι γιατί τους ενοχλεί η απουσία της. Αλλά γιατί είναι ουσία του πυρήνα της λειτουργίας τους η υποκρισία. Το φαινόμενο κακοποίηση ανθίζει πάντα γύρω από την υποκρισία. Σε αυτές τις «χαμένες πολιτείες» η πολιτειακή δομή των κοινωνών σκοπεί μόνο στο να κρύψει αυτή την αλήθεια. Σε τίποτε άλλο. Και αυτό λέγεται πολιτειακή υποκρισία. Στηρίζεται στην έλλειψη κοινωνικής συνείδησης, η οποία έχει σαν πυρήνα της την έλλειψη της δυνατότητας του ατόμου να σχετιστεί στα ουσιαστικά δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της κοινωνικής συνείδησης. Η κενό των κοινωνιών αυτών έγκειται στο ότι το άτομο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρήσει την ύπαρξή του και την εξέλιξή του μέσα από τη βασική αρχή της συνείδησης που θέλει την υπαρξιακή  μονάδα ως μέρος της εξέλιξης ενός κοινωνικού συνόλου. Έτσι, το άτομο θεωρεί την υπαρξιακή του μονάδα ως κάτι το οποίο δικαιούται να πράττει αυθαίρετα, τυχαία ή μεμονωμένα. Σε αυτές τις κοινωνίες το άτομο μαθαίνει να προβάλει το άλογο εγώ του απέναντι σε κάθε προσπάθεια αντανάκλασης κοινωνικής συνείδησης, κυρίως με υποκριτικούς τρόπους.  Άτομο και κοινωνία αρκούνται μόνο σε ένα φαντασιακό «δικαίωμα» της ζωής. Πρόκειται για ένα κενό που ενώ είναι προσωπικό για τον καθένα και καθεμιά αντανακλά ένα απολύτως πολιτικό ζήτημα. 

Η ανθρωπότητα χαρακτηρίζεται για το ότι θέλει να διεκδικεί ουσιαστικά το κεκτημένο της εξέλιξης. Αναγνωρίζει το δικαίωμα της ζωής, της συνύπαρξης και της συμμετοχής στα κοινά. Κοινωνία και πολιτεία έχουν σαν χαρακτηριστικό την «κοινωνία». Σε ότι κοινωνούμε αυτό είναι και η πολιτεία μας. Μπορούμε να κοινωνούμε και στην έλλειψη συνειδησιακής ρίζας. Τότε αυτή είναι η πολιτεία μας και αυτή η αλήθεια όσο και να προσπαθούμε να την υποκριθούμε πάντα θα δείχνει το πρόσωπό της σε αυτούς που θέλουν να τη δουν. Το χαρακτηριστικό αυτής της κοινωνίας είναι ότι αντί να δημιουργεί χώρους για εξέλιξη και συνύπαρξη στα χρώματα του λευκού και της ενότητας, δημιουργεί χώρους για κακοποίηση. Για την αφαίρεση δηλαδή των χώρων προσωπικής και συλλογικής έκφρασης, σκέψης, δημιουργίας, αρμονικής συνύπαρξης και συνέχειας. Αυτή η  κοινωνία και κατ’ επέκταση η πολιτεία της, απέχει από την έννοια του ανθρώπινου δικαιώματος και μόνο κατ’ επίφαση υπογράφει συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που είναι ανίκανη να τηρήσει. Είναι ελλιπές το να λέμε δεν τηρεί συμφωνίες. Είναι ελλιπές το να λέμε ότι μαζί με τους «θεσμούς» έχει και κατασταλτικούς ή εποπτικούς μηχανισμούς για την καταπάτηση αυτών των δικαιωμάτων. Ο πυρήνας λέει ότι αυτή η πολιτεία δεν έχει τη δυνατότητα, εκ των πραγμάτων, να τηρήσει συμβάσεις για ανθρώπινα δικαιώματα. Όσο και αν αυτό κρύβεται έντεχνα. Επειδή όσο πιο συντηρητική, παραδοσιακή και κλειστή είναι μια κοινωνία τόσο μεγαλώνει και ο βαθμός της υποκρισίας για το σεβασμό βασικών ανθρωπίνων αξιών και δικαιωμάτων.

Στο τέλος του ταξιδιού αυτού μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι, το φαινόμενο κακοποίηση μπορεί να αποτελεί ρίζα μιας πολιτείας. Και ο λόγος είναι απλός. Όταν ο κοινωνός δεν βρίσκει το χώρο της μαθητείας όπου θα μάθει ότι αρχή κοινωνίας σημαίνει η κατανόηση σε βαθμό συνείδησης του ότι η πράξη του επηρεάζει και επηρεάζεται από το συνειδητό των άλλων κοινωνών ή κινείται τυχαία στο ασυνείδητο των άλλων κοινωνών, τότε η έλλειψη αυτού του χώρου δημιουργεί το πολιτειακό κενό. Σε αυτό το πολιτειακό κενό που ερείδεται επί κοινωνικού κενού και επί ελλείψεως χώρων εξέλιξης της συνείδησης, το φαινόμενο κακοποίηση ανθίζει γιατί ακριβώς εκεί αποκτάει ρίζα. Αλλά η πολιτεία και η κοινωνία της δεν μπορούν να το δουν. Η κοινωνία δεν μπορεί να το γνωρίσει. Και οι  ελάχιστες εξαιρέσεις δεν μπορούν να αποτελέσουν σύνολο αντίθετης θεώρησης των πραγμάτων. Όταν η ανθρώπινη ζωή γίνεται res, τότε σημαίνει ότι το σύστημα που δίνει το χώρο σε αυτό δεν είναι παρά άρριζο, με αυτοματισμούς και μηχανισμούς αναπαραγωγής και συγκάλυψης και εκτός συνειδησιακής δυναμικής. 

Η αντιμετώπιση των φαινομένων κακοποίησης σε μεμονωμένο βαθμό δεν μπορεί να οδηγήσει ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Προσπαθεί να αποκαταστήσει το άτομο. Να απευθυνθεί στο σώμα, το νου και την ψυχή του. Αλλά μέχρι το βαθμό που η ατομική κακοποίηση επιτρέπει. Είναι το ελάχιστο. Το ΑΠΑΝΕΜΙ προσπάθησε να κινηθεί στο μέγιστο. Από τη μια, δημιούργησε δομές ολιστικής ανθρωποκεντρικής προσέγγισης σε θέματα κακοποίησης και προσωπικής χειραφέτησης και αυτοπροσδιορισμού των ίδιων των ατόμων και συλλογικοτήτων και από την άλλη, στο να καταδείξει την ευρύτητα του κοινωνικού φαινομένου, την ένταση και το αίτιον. Και για το λόγο αυτό βρέθηκε αντιμέτωπο με ένα ολόκληρο σύστημα. Και για το λόγο αυτό κατέγραψε το σύστημα, προσπάθησε να δώσει την εικόνα του αιτίου με μόνο γνώμονα την εξάλειψή του. Τη δημιουργία ρίζας συνείδησης και εξέλιξης. Αλλά λέμε ότι «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» και αυτό που λέμε είναι λάθος. Το ζήτημα δεν είναι από πού βρωμάει το ψάρι. Το ζήτημα είναι ότι το ψάρι έχει σαπίσει τελείως. Και κοιτάμε να δούμε αν αυτό είναι και οριστικό ή

υπάρχει ένα ελάχιστο φως για να σταματήσει. Αν πούμε όχι, τότε αφαιρούμε κάθε ελπίδα από την «χαμένη» πολιτεία. Αν πούμε ναι, τότε αφαιρούμε το δικαίωμα των κοινωνών της «χαμένης» πολιτείας να αυτοκαθοριστούν. Δεν μπορούμε να καθορίσουμε το μέλλον. Μπορούμε να συμμετέχουμε σε μια διαμόρφωση συνθηκών εξέλιξης της συνείδησης με γνώμονα την γνώση, την αλήθεια και την αγάπη. Βοηθώντας με αυτό τον τρόπο τις «χαμένες» πολιτείες. Η εμπειρία του Κέντρου Πληροφόρησης και Στήριξης Γυναικών ΑΠΑΝΕΜΙ προσφέρει μια πολύτιμη γνώση από την αρχή μέχρι το τέλος σε οποιοδήποτε αποπειραθεί ένα παρόμοιο ταξίδι. Γινόμαστε κοινωνοί της γνώσης με αλήθεια, και η αγάπη είναι η δύναμη που λέει ότι η εξέλιξη της συνείδησης δεν είναι παρά η αναγνώριση της ομορφιάς της ατέλειας. Το ατελές έχει τη δική του ομορφιά. Οι αντι-θέσεις που αφαιρούν χώρους είναι ένα αποτύπωμα του πολιτειακού κενού, αξιοποιούνται δε, χωριστικά και κατά το δοκούν από τους ίδιους μηχανισμούς – κυρίως καταστολής -  και αναπαράγουν την παθογένεια που κατ’ επίφαση και προσχηματικά επικαλούνται επειδή αν συνέθεταν και δημιουργούσαν χώρους θα έπαυαν να είναι αντι-θεσεις αλλά αρμονικό μέρος του όλου. Και αυτό το γνωρίζει μόνο ο λευκός νους που έχει το χρώμα της ενότητας. Σε αυτό το δρόμο, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ακουμπήσει έστω και ένα μόριο του διπλανού του. ΚΑΝΕΙΣ.   

 Προετοιμασία – τα πρώτα σπέρματα

Το ΑΠΑΝΕΜΙ με την ιδρυτική πράξη της 28 ης Μαρτίου 2004 αποκτά τη δομή μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης με την μορφή της μη-κερδοσκοπικής εταιρείας .  Ωστόσο όλα ξεκίνησαν πολύ πιο πριν, οργανικά αναπτυσσόμενα, μέσα από την τακτή συνάντηση γυναικών από τη Λευκωσία και τη Λεμεσό, ήδη από τις αρχές του 2000. Τα βιωματικά εργαστήρια ενδυνάμωσης και αυτογνωσίας, εβδομάδα με τη εβδομάδα, έφερναν κοντύτερα το ερώτημα για κάθε μια από μας, τότε, «ποια είμαι;», «ποιος ο λόγος της ύπαρξης μου;», «τι μπορώ να κατανοήσω για τις σχέσεις με τον Άλλον και τον κόσμο γύρω μου» και εντέλει – αυτό που αποτέλεσε το μότο της κάθε συνάντησής μας – ποιος είναι ο τρόπος του «παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου».  

Ήταν μια συλλογική προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού, με επίκεντρο το κοινωνικό φύλο σε ένα χώρο που δημιουργήθηκε μακριά, αλλά δοκιμάστηκε εξίσου, από τις ίδιες κοινωνικές συμβάσεις και επιβαλλόμενους, δοτούς ρόλους. Άλλωστε είμαστε οι ίδιες φορείς αντιλήψεων, ρόλων και διαφορετικών κόσμων. Η συνοχή και συνέχεια διασφαλιζόταν από οριζόντιες, αμεσοδημοκρατικές και διαφανείς διαδικασίες και αυτοδιαχειριζόμενα. Τα εργαστήρια είχαν νέα γνώση, με απρόσκοπτη ανταλλαγή βιωματικών εμπειριών και πολλή ζεστασιά μεταξύ των ανθρώπων. Ήταν λοιπόν, σχεδόν «νομοτελειακά» αναμενόμενο να προκύψει η ανάγκη διατύπωσης της πιο απλής ενσυναίσθησης. Ήμασταν περίπου 25 γυναίκες εκείνο το βράδυ στο χώρο των εργαστηρίων και κάποια από μας το «είδε» σχεδόν ολοκληρωμένο σε ένα φαντασιακό επίπεδο: 

«Οι γυναίκες που βρισκόμαστε εδώ, μπορούμε κάλλιστα να αφιερώσουμε 3-4 ώρες τη εβδομάδα για την εαυτή μας και να απολαύσουμε τις συναντήσεις. Δεν είναι όμως όλες οι γυναίκες ελεύθερες να επιλέξουν να βρίσκονται εδώ απόψε». 

Στον χώρο βρίσκονταν γυναίκες όλων των ηλικιών, εμπειριών, μόρφωσης, αλλά και αρκετών ειδικοτήτων όπως ψυχολόγοι, νομικοί, κοινωνικοί λειτουργοί, λογίστριες, και ήταν φυσικό επόμενο να συνεχίσει το συλλογισμό με αυτό που παραδόξως φάνταζε τότε το πιο αυτονόητο να διατυπωθεί αλλά και να γίνει:

 «είμαστε όλα όσα χρειαζόμαστε για να δημιουργήσουμε ένα χώρο για την προστασία και την ενδυνάμωση γυναικών. Είμαστε το «υλικό» για τη δημιουργία ενός πραγματικού κέντρου στήριξης γυναικών, φτιαγμένο από τις ίδιες τις γυναίκες. Από μας τις ίδιες – μαζί τους, μαζί». 

Εκείνη τη βραδιά, γύρω στα μέσα του 2002, έπεσε ο σπόρος του Κέντρου Πληροφόρησης και Στήριξης Γυναικών ΑΠΑΝΕΜΙ. 

Την ίδια βραδιά συνέβηκε και το εξής: με πλησίασε μια λειτουργός ενός κυβερνητικού γραφείου που παρακολουθούσε ανελλιπώς τα εργαστήρια μέχρι εκείνη τη στιγμή, για να μου πει:  «αν δημιουργήσετε το Κέντρο αυτό θα έχω δυσκολία να καθίσω διπλά σε μια «πελάτισσα» του πρωινού» . Φυσικά δεν αναφερόταν σε σύγκρουση ρόλων ή εξουσιών λόγω των καθηκόντων της αλλά την απλή συνύπαρξη στον ίδιο «χώρο» με ένα άτομο που αποκάλεσε «πελάτισσα του πρωινού». Ήταν και η βραδιά που σχηματίστηκε η απόφαση ότι το ΑΠΑΝΕΜΙ οφείλει να βρει και να ενημερώσει τις λέξεις και τις έννοιες, όπως τον όρο απόδοσης της έννοιας των εξυπηρετούμενων ατόμων επειδή το «πελάτισσα» απείχε πολύ από το όραμα της βραδιάς (αργότερα θα χρησιμοποιούσαμε τη λέξη «χρήστρια/ης υπηρεσιών).  Εκείνο το άτομο αποχώρησε τους αμέσως επομένους μήνες όταν το Κέντρο άρχιζε να παίρνει σάρκα και οστά αλλά η δυναμική των αντίρροπων και αντίθετων δυνάμεων έκανε την εμφάνισή της επίσης εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή. Άλλωστε, αυτή η δυναμική θα διαπιστώναμε ότι αποτελούσε την κύρια αιτία της έλξης της πολεμικής για όσα άτομα παραμείναμε στο οργανισμό μέχρι το τέλος. 

Η ανάγκη της δημιουργίας μιας νέας συνείδησης για κάθε λέξη, όρο, εφαρμοσμένη πολιτική και προσέγγιση ζευγάρωσε με την ίδια την ανάγκη για τη δημιουργία του Κέντρου ΑΠΑΝΕΜΙ. 

Πρόκειται για την αρχή ενός ταξιδίου που ενώ κατευθυνόταν στην καρδιά ενός οργικού κόσμου, στις πλέον δύσβατες περιοχές κακοποίησης και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ταυτόχρονα πίστευε πως η ελευθερία, η αποκατάσταση και το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό μπορούσε να στεγάσει μια αφετηρία του, σε ένα Κέντρο φτιαγμένο από τα ίδια τα άτομα της κοινωνίας. Αυτό απελευθέρωσε μια δυναμική που άνοιξε δρόμους, με γοργό ρυθμό.  Θυμάμαι χαρακτηριστικά την καταληκτική ερώτηση της δημοσιογράφου στο Στρασβούργο το 2006 στα πλαίσια μια συνεντευξης: 

«Τι σε κάνει να συνεχίζεις;» «Στην αρχή, δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζει κανείς τί τον περιμένει πραγματικά.  Μετά δεν έχει άλλη επιλογή...» 

Προετοιμασία και άνοιγμα «χώρων»

Το 2003, καθημερινά, με πλήρες ωράριο εργασίας, και αμισθί, άτομα βρεθήκαν να κάνουν την προετοιμασία του Κέντρου. Όλα έπρεπε να φτιαχτούν αλλά και να τα σκεφτούμε από την αρχή . Συντροφιά μας μια φωτογραφία που αποδίδεται στην Υπατία να κοσμεί το γραφείο στην οδό Χαλκοκονδύλη και ένα ερώτημα γραμμένο με γαλάζια πένα «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο;» με την απορία του Ντοστογιέφσκι να παραμένει ηχηρή μέχρι σήμερα.  

Εκεί, στην οδό Χαλκοκονδύλη, αλλά και τα σπίτια μας, συντάχθηκε η μελέτη βιωσιμότητας η οποία προέβλεπε για μια περίοδο 15ετίας. Εκεί, έγινε η έρευνα σε ευρωπαϊκό επίπεδο για καλές πρακτικές καταφυγίων και κέντρων πληροφόρησης, η συλλογή και η μεταφορά εφαρμοσμένων Πολιτικών άλλων οργανισμών με κύρια έμπνευση του καταφύγιου ενδοοικογενειακής βίας του Πλύμουθ της Αγγλίας, εκεί έγινε η μετάφραση ευρωπαϊκών οδηγιών και συστάσεων, η αρχική σύνθεση του οργανογράμματος του Κέντρου, η σύνταξη καταστατικού, εκεί και οι πρώτες συναντήσεις με εθελοντές και μελλοντικούς λειτουργούς του Κέντρου.  Από εκεί διεκπεραιώθηκαν και 2 μικρά προγράμματα Civil Society τα οποία προσέφεραν πολύτιμη εμπειρία για τα μετέπειτα βήματα και υποβολή αιτήσεων. Από εκεί υποβλήθηκαν οι πρώτες αιτήσεις για ευρωπαϊκά προγράμματα της επόμενης χρονιάς, η οποία ήταν η χρονιά ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ. Πιστεύαμε τότε πως η ένταξη θα άνοιγε την προοπτική της Κοινωνίας των Πολιτών που μέχρι τότε πραγματικά ήταν στα σπάργανα με την εμπειρία κρατικοδίαιτων οργανισμών οι οποίοι επιβίωναν λόγω των στενών προσωπικών ή κομματικών δεσμών και εξαρτήσεων, συνήθως με προσωποπαγή συμβούλια, με απόσταση μεταξύ των επωφελούμενων και των κέντρων λήψεων αποφάσεων για όσα τους αφορούσαν, απόσταση από την ανθρωποκεντρική, ολιστική προσέγγιση και πολλές φορές αναποτελεσματικοί για τους ίδιους λόγους. Ελάχιστοι οργανισμοί ήταν ελεύθεροι αλλά εκ των πραγμάτων περιθωριοποιημένοι ενώ η χρονική συγκυρία έδινε τη δυνατότητα να εμφανιστούν για πρώτη φορά στην Κύπρο οι δοκίμως αποκαλούμενοι contract organizations δηλαδή, οργανισμοί διεκπεραίωσης συμβολαίων και προγραμμάτων. 

Στην πορεία θα διαπιστώναμε ότι και οι δυο μορφές οργανισμών και σχετισμών δρουν εφησυχαστικά στη Διοίκηση επειδή παράγουν τα ποσοτικά χαρακτηριστικά και ικανοποιητικές αναφορές για περιφερειακά και διεθνή όργανα εποπτείας εφαρμογής των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χωρίς απαραίτητα να δημιουργούνται χώροι με γνώμονα την εξέλιξη .  

Την ίδια περίοδο, μπήκαν τα θεμέλια της οικονομικής σχέση τους οργανισμού με το Κράτος. Είχαμε ορίσει ότι δεν πρέπει να ξεπερνά το 20% επί συνόλου του προϋπολογισμού ενός έτους. Θεωρήσαμε ότι μια ΜΚΟ οφείλει να συνεργάζεται με τις Αρχές, και το Κράτος οφείλει έμπρακτα να ενισχύει το έργο της, αλλά η αξιοσύνη και η αποτελεσματικότητα της θα κρινόταν από τη δυναμική την οποία θα ανέπτυσσε μακριά από σχέσεις εξάρτησης. Βάσει της μελέτης βιωσιμότητας, το Κέντρο μπορούσε και ήταν ικανό να στηριχτεί σε ίδιους πόρους [60-70% από εξωτερική χρηματοδότηση (ΟΗΕ, ΕΕ, Περιφερικά της ΕΕ αναπτυξιακά προγράμματα) 20% κρατική χορηγία (βάσει των Πολιτικών του Οργανισμού ήταν και το ανώτατο όριο) και 10- 20% από χορηγίες, χορηγίες σε είδος, εκδηλώσεις, εκδόσεις κ.ά].   

Διαπιστώσαμε πως αυτή η γενική αρχή εφαρμόζεται ανάλογα το Κράτος!

Οι όροι λειτουργίας του Κέντρου διακρίνονταν κυρίως από τη διαφάνεια . Το ΔΣ θα άλλαζε/λογοδοτούσε κάθε χρόνο και θα υπήρχαν άξονες του στρατηγικού σχεδιασμού που η Γενική Συνέλευση θα ενέκρινε για περίοδο 3ετίας. Οι ελεγμένοι οικονομικοί λογαριασμοί δημοσιεύονταν στο τέλος κάθε χρόνου, ενώ θα ανακοινώνονταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα στατιστικά του Κέντρου (πρακτική που τηρήθηκε για κάθε 3 μήνες), οι συνεδριάσεις του ΔΣ ήταν ανοικτές σε όλα τα μέλη και μπορούσε να το παρακολουθήσει και το κοινό, δημιουργούνταν υποεπιτροπές από τα ίδια τα άτομα που εξυπηρετούνταν από τα ΑΠΑΝΕΜΙ. [Κατά την περίοδο της έντονης πολεμικής που δέχτηκε το ΑΠΑΝΕΜΙ ήταν οι μικροί πυρήνες των ίδιων των ατόμων που εξυπηρετήθηκαν από το Κέντρο που σήκωσαν αυτοβούλως τα εκστρατείες ενημέρωσης]

Διαπιστώσαμε εκ των υστέρων ότι ένας οργανισμό που δημοσιοποιεί με διαφάνεια τις εργασίες του, τόσο οικονομικές καταστάσεις, χορηγίες, δωρητές και υποστηρικτές όσο και τα στατιστικά δεδομένα που αποτυπώνουν αριθμητικά τη δράση του είναι υποκείμενος στο περιβάλλον που τα δημοσιοποιεί και πολλές φορές ευάλωτος. Η διαφάνεια προϋποθέτει υπευθύνους κοινωνούς . Ήταν ένα τρωτό σημείο του οργανισμού αν και συνειδητά δεν θα μπορούσε ποτέ να υπαναχωρήσει σε  αυτή του την αρχή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια συνάδελφο από τη Φιλανδία που μου είχε πει όταν κορυφώθηκε η πολεμική εναντίον του οργανισμού «Θα πρέπει να ζήσετε ένα μήνα στην Φιλανδία για να νιώσετε ότι υπάρχουν και κοινωνίες που επιτρέπουν να λειτουργείτε όπως ακριβώς λειτουργείτε χωρίς να κινδυνεύετε». Φυσικά η Φιλανδία είναι η μοναδική χώρα του Συμβουλίου της Ευρώπης που έχει αποδεχτεί και επικυρώσει όλες τις Συνθήκες και

Πρωτόκολλα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χωρίς υποσημειώσεις ή εξαιρέσεις με αξιοσημείωτες προσεγγίσεις και δομές ιδιαίτερα σε ο,τι αφορά τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. 

Η δυνατότητα διαρκούς εκπαίδευσης λειτουργών, μελών και χρηστών υπηρεσιών ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της εξέλιξης του οργανισμού σε εντατικά και τακτά διαστήματα με εργασίες στην Κύπρο και αποστολές στο εξωτερικό, γεγονός το οποίο μπορέσαμε να τηρήσουμε τα 3 πρώτα χρόνια λειτουργίας μας.

  Μέχρι το τέλος του 2003 είχαν ολοκληρωθεί οι 11 Πολιτικές του Κέντρου ΑΠΑΝΕΜΙ .1 Ενδεικτικά αναφέρω: Πολιτική Εμπιστευτικότητας, Κώδικας Δεοντολογίας ΑΠΑΝΕΜΙ, Οργανόγραμμα και Καθηκοντολόγιο, Πολιτική Κοινωνικού Φύλου, Πολιτική Οικολογίας, Κανόνες λειτουργίας της Στέγης κ.ά]  τα έντυπα [σύστημα αρχειοθέτησης με 5 βαθμούς απορρήτου] και το υλικό εκπαίδευσης των ατόμων που θα απασχολούνταν εκεί (έμμισθοι και εθελοντές). Τον Δεκέμβριο του 2003, το ΑΠΑΝΕΜΙ είχε όλα όσα χρειάζονταν και ξεκίνησε τις πρώτες επαφές με τα αρμόδια κυβερνητικά τμήματα και κυβερνητικούς ή πολιτικούς αξιωματούχους για ενημέρωση. Ταυτόχρονα γίνονταν επαφές με άλλες οργανώσεις, άτομα και ομάδες. 

Η συγκύρια έφερε το Φεβρουάριο του 2004, και τη συνάντηση με τον τότε Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων αμέσως μετά την επίσκεψη στην Κύπρο, του τότε Επίτροπου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβούλιου της Ευρώπης ο οποίος διατύπωσε ειδικές συστάσεις για αύξηση των δομών στήριξης γυναικών και ιδιαίτερα θυμάτων βίας στην Κύπρο. Μέχρι τότε υπήρχε μόνο ένα καταφύγιο στη Λευκωσία με 8 κρεβάτια και μια ανοιχτή γραμμή βοήθειας. Το ΑΠΑΝΕΜΙ ήταν έτοιμο να ανταποκριθεί με ένα πλήρες πρόγραμμα, μελέτη βιωσιμότητας, 2 ήδη εγκεκριμένα ευρωπαϊκά πρόγραμμα τα οποία θα ξεκινούσαν αργότερα την ιδία χρονιά και με την παγκύπρια τηλεφωνική γραμμή να λειτουργεί ήδη, η οποία ήταν δωρεάν προς τις χρηστριες υπηρεσιών, 24ωρη (η αντίστοιχη γραμμή βοήθειας μέχρι τότε, δεν ήταν 24ωρη ή δωρεάν προς τον χρήστη αλλά έχαιρε της πλήρους χρηματοδότησης των κρατικών υπηρεσιών με ένα ποσό της τάξης των 15.000 λιρών τότε (28.000 ευρώ σήμερα).  

Από τη «σκέψη» στην «πράξη» 

Το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων ενέκρινε την α’ κρατική χορηγία για τη δημιουργία καταφυγίου θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας και μαζί με αυτό δόθηκε το έναυσμα να κινηθούμε ακόμα πιο εντατικά για το χτίσιμο του 1 ου Κέντρου, στη Λεμεσό. Ακολούθησε το Υπουργείο Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης με το πάγιο κονδύλι ενίσχυσης Γυναικείων Οργανισμών και Οργανώσεων των 5.000 λιρών ετησίως. 

                                                          

1

 Βλ. εκδόσεις και δηµοσιεύσεις του Κέντρου «Απανέµι»

Είχαμε επιλέξει συνειδητά να δημιουργήσουμε το Κέντρο στη Λεμεσό για να καλυφτεί ένα κενό εξυπηρέτησης στις δυο νότιες επαρχίες της Κύπρου, τη Λεμεσό και την Πάφο που κάλυπταν πέραν από το μισό του πληθυσμού του νησιού. 

Το Κέντρο (εκτός της Στέγης Προστασίας από την Ενδοοικογενειακή Βία) είχε δομηθεί με τα εξής 3 τμήματα και υπηρεσίες : 

Α. Τμήμα κατά της βίας εναντίον γυναικών και ανηλίκων (και Στέγη Προστασίας) Ανοικτή 24ωρη γραμμή βοηθείας. Ψυχοκοινωνική στήριξη, ατομική και οικογενειακή συμβουλευτική. Πρόσβαση σε διαδικασίες Νομικής Αρωγής και Δημόσιου Βοηθήματος

Β. Γυναίκα και μετανάστευση Ψυχοκοινωνική στήριξη και υπηρεσίες για θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης

Γ. Επαγγελματικής κατάρτισης Πρόγραμμα επαγγελματικής κατάρτισης και σύμβουλοι επαγγελματικού προσανατολισμού. Εξεύρεση εργασίας και αλλαγή καθεστώτος απασχόλησης σε θύματα σωματεμπορίας και επί μακρό άνεργες γυναίκες. 

2004, έναρξη  εργασιών (στη Λεμεσό) 

Τον Απρίλιο 2004, το Κέντρο στη Λεμεσό ανοίγει επίσημα την πόρτα του. Μαζί και η εντατική εξοικείωση με το αντικείμενο. Ήταν καθημερινές και εβδομαδιαίες συνεδρίες μεταξύ των μελών του ΔΣ, λειτουργών, εθελοντών. Η εκπαίδευση, αλλά και η εξυπηρέτηση χρηστών υπηρεσιών με τα πρώτα απτά αποτέλεσμα. Η κοινωνία της Λεμεσού αγκαλιάζει την προσπάθεια. Ήταν πολλές οι εταιρείες που σε πνεύμα κοινωνικής εταιρικής ευθύνης στηρίξουν με χορηγίες και χορηγίες σε είδος [έπιπλα, ξυλεία, πυροσβεστήρες, γραφική ύλη, εκτυπώσεις, τρόφιμα, παιδικά είδη για την Στέγη κ.ά] Ένας πλήρης κατάλογος των υποστηρικτών δημοσιευόταν στα περιοδικά έντυπα και στην είσοδο του Κέντρου στη Λεμεσό. 

      

         

Από τις πιο έντονες αναμνήσεις της περιόδου όταν 40 εθελοντές μαζεύονται για να χτίσουν  κυριολεκτικά το χώρο, μαγειρεύουν, τραγουδούν, σχεδιάζουν και δημιουργούν. Δημιουργούν ένα γκαζίμπο με σιντριβάνι  στην αυλή του Κέντρου για να φιλοξένει ατομικές και ομαδικές συνεδρίες, ζωγραφίζουν τους τοίχους, διαμορφώνουν έναν ειδικό χώρο απασχόλησης των παιδιών για να μπορούν οι μητέρες να επικοινωνούν με τους λειτουργούς απερίσπαστες. Εκεί αλλάζει η φιλοσοφία των γραφείων των λειτουργών του κέντρου: δεν υπάρχουν διαχωριστικά μεταξύ των επισκεπτών και των λειτουργών. Οι χώροι έχουν δομηθεί να προάγουν την μη-βία, τη μη-χωρηστικότητα, τη μη- εξουσιαστική και επιβαλλόμενη συμπεριφορά. Ένας μικρός βοηθητικός χώρος για να ξεκουράζονται οι λειτουργοί μεταξύ συναντήσεων. Οι τακτικές συναντήσεις της ομάδας κάθε πρωί και για την εβδομάδα 2 ώρες κάθε Παρασκευή ενίσχυε την δυναμική της ομάδας γύρω από το στρογγυλό τραπέζι του “family room” του κοινού δηλαδή χώρου συνάντησης και συζητήσεων.

Ήταν σχεδόν αναπόφευκτο εκεί στο «family room” των συλλογικών αποφάσεων να δοκιμάζονταν οι αντοχές του οργανισμού απέναντι σε εγχαράξεις και νόρμες. Θα συνέβαινε σε  κάθε οργανισμό που στέκεται με αλήθεια απέναντι στις ανθρώπινες σχέσεις και σχετισμους. Έτσι η αφορμή δίνεται τον Ιούλιο του 2004 όπου το ΑΠΑΝΕΜΙ δοκιμάζεται εκ των εσω. Αφορμή η καθυστέρηση καταβολής ενός συγχρηματοδοτούμενου προγράμματος της ΕΕ και ΚΔ (ΕΤΠ). Η Κύπρος ένα νέο κράτος-μέλος της ΕΕ καλείται να δημιουργήσει δομές σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και να εκτελέσει για πρώτη φορά προγράμματα με αναπόφευκτα πρωθύστερες διαδικασίες, καθυστερήσεις και ελλείψεις. Ωστόσο ο οργανισμός με τη συμβατική υποχρέωση υλοποίησης ανεξάρτητα των συνθηκών που επιβάλλονται από την έλλειψη ρευστότητας. Το πρώτο ΔΣ φτιαγμένο από την ανάγκη της άμεσης στελέχωσης και λειτουργίας, δοκιμάζεται την επομένη σύντομη αλλά καθοριστική περίοδο των 2 μηνών. Σημαντικές αποφάσεις παίρνονται αλλά με αρκετές πιέσεις. Οι κραδασμοί επέφεραν το Σεπτέμβριο την αλλαγή του πρώτου ΔΣ.  

Το Σεπτέμβριο του 2004 το νέο και εννεαμελές ΔΣ απαρτίζεται από άτομα που συνειδητά θέλουν να στηρίξουν τον οργανισμό ακόμα και στα «δύσκολα», και ταυτόχρονα απευθύνουμε πρόσκληση συμμετοχής χωρίς ψήφο όλων των τμημάτων της Διοίκησης αλλά και ανεξάρτητων φορέων που ασχολούντο με τα θέματα κακοποίησης και κοινωνικού αποκλεισμού σε διευρυμένες συνεδρίες. Η θετική αυτή τροπή, που πρόεκυψε από την ανάγκη  μετέφερε την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα πως κανένας ανεξάρτητος οργανισμός ο οποίος χτίζει τις προϋποθέσεις για μια κοινωνία χωρίς εξαρτήσεις και βία δεν μπορεί να μεταφέρει σχέσεις και το «προσωπικό είναι απολύτως πολιτικό». 

Αργότερα, φυσικά, θα διαπιστώναμε πως το «προσωπικό» αξιοποιείται τεχνηέντως από το «πολιτικό».  

                          

Παιδικά δωμάτια στην ά Στέγη Προστασίας στη Λεμεσό 

Κάθε αρχή και …όμορφη!

Το ΑΠΑΝΕΜΙ δημοσιεύει κάθε 3 μήνες τα στατιστικά του τα οποία αποστέλλει σε κάθε αρμόδιο κυβερνητικό τμήμα, ανεξάρτητο φορέα ή επιτροπή και οργανώσεις. Τα περιστατικά ολοένα και αυξάνονται, το τηλέφωνο χτυπάει διαρκώς, οι 5 λειτουργοί και 7 συνεργάτες του Κέντρου έχουν ο καθένας ξεχωριστά, κατά μέσο όρο 30 περιστατικά την εβδομάδα. Η Στέγη φιλοξενεί τα πρώτα άτομα (γυναίκες και παιδιά). Νιώθουμε εμπράκτως από το αποτέλεσμα στις ζωές των ατόμων. Βλέπουμε τα αποτελέσματα όσων σχεδιαστήκαν, και κυρίως πως όταν δίνεται μια πραγματική επιλογή μέσα από υποστηρικτικές συνθήκες και περιβάλλον τότε το

άτομο μπορεί να ξεφύγει από το περιβάλλον την βίας και κακοποίησης. Συγκεκριμένα την πρώτη περίοδο 2004-2005, 27 εξυπηρετούμενες (γυναίκες και παιδιά) μέχρι σήμερα και στο βαθμό που μπορούμε να παρακολουθήσουμε τις υποθέσεις με την απόσταση των 9 χρόνων, 26 άτομα δεν επέστρεψαν στο περιβάλλον της κακοποίησης. 

Τα τμήματα της επαγγελματικής κατάρτισης και «Γυναίκα και μετανάστευση» διογκώνονται και αντλούν χρηματοδότηση από τα διευρυμένα προγράμματα τη ΕΕ και των ΟΗΕ. Είναι σημαντικό να σημειωθεί εδώ ότι όταν ένα άτομο υφίσταται τον κοινωνικό αποκλεισμό (λόγω φύλου ή καταγωγής  ή σεξουαλικού προσδιορισμού) είναι διπλά ευάλωτο σε συμπεριφορές βίας και εκμετάλλευσης. Το πλέγμα υπηρεσιών του Κέντρου ΑΠΑΝΕΜΙ πρόσφερε μια ολιστική προσέγγιση και πολλές φορές ένα άτομο που απευθυνόταν για υπηρεσίες πρόσβασης στο κοινωνικό επίδομα σύντομα θα ξεδίπλωνε και άλλες πτυχές της προσωπικής ή οικογενειακής του κατάστασης. Αλλά και το αντίστροφο. Εκεί και η ανάγκη να εκπαιδευτεί το προσωπικό του κέντρου σε πιο εξειδικευμένες υποθέσεις όπως το χειρισμό θυμάτων βασανιστηρίων, εκπαίδευση αναγνώρισης αλλά και στήριξης θυμάτων βασανισμού. Έτσι το τμήμα «Γυναίκα και μετανάστευση» αποκτούσε μια εξειδίκευση με γοργούς ρυθμούς και Περιφερικά Όργανα και οργανισμοί από την Ευρώπη επιζητούν συνεργασία.   

Πρώτος όροφος (στην οδό Γλάδστωνος, στην Λεμεσό) 

 Η σύζευξη της εμπειρίας και προγραμμάτων του τμήματος εναντία στη βία κατά γυναικών και Γυναίκα και Μετανάστευση αφορούσε την σεξουαλική κακοποίηση γυναικών. Το ΑΠΑΝΕΜΙ σύντομα ενέταξε στη δράση του την παρακολούθηση όλων όσων αφορούσε την σεξουαλική εκμετάλευση γυναικών στην Κύπρο, συμμετείχε σε επιτροπές, και στο σχολιασμό νομοθεσιών, συνέτασσε shadow reports και διεξήγαγε έρευνες ενώ αφειδώς προσέφερε χρήσιμα στατιστικά και άλλα στοιχεία σε άλλους οργανισμός στην Κύπρο και το εξωτερικό.  

Από νωρίς γίνεται και η επαφή και συνεργασία με το WAVE και η συντονίστρια του Κέντρου συμμετέχει στη σύνταξη εγχειριδίου δημιουργίας κέντρων φιλοξενίας και αποκατάστασης. Το εγχειρίδιο αποτελεί μέχρι σήμερα την πιο εμπεριστατωμένη εργασία και συμβουλευτικό κείμενο του ΣτΕ για τη δημιουργία καταφυγίων και συμβουλευτικών κέντρων. 

2005, κορύφωση δράσεων και οι πρώτες αντιπαραθέσεις (Λεμεσός – Λευκωσία)

Στην Κύπρο, το ΑΠΑΝΕΜΙ φιλοξενείται σε τηλεοπτικές εκπομπές, άρθρα δημοσιεύονται 2 και 3 φόρες τη βδομάδα. 

Το 2004, 2005 (αλλά και 2006) η ετήσια ημερίδα για θέματα δικαιωμάτων γυναικών και βίας κατά γυναικών δημιουργούν ένα σταθμό συνάντησης και διάχυσης της πληροφόρησης. Η γνώση που πρόεκυψε εκ των υστέρων ήταν ότι ο καταγγελτικός μας λόγος αν και συνοδευόταν πάντα από πράξεις και απτά αποτελέσματα, μετρίσιμα ποσοτικά αλλά και ποιοτικά, δεν ήταν ικανός να προνοήσει και σε αρκετά υψηλό βαθμό τροφοδότησε τα αίτια της πολεμικής που θα αναπτυσσόταν. Για παράδειγμα το 2005, το ΑΠΑΝΕΜΙ δέχεται τους πρώτους κραδασμούς με την μείωση της κρατικής χορηγίας για την Στέγη Προστασίας, από 15.000 σε 8.000 λίρες. Τίποτα δεν μπορούσε να δικαιολογήσει αυτή τη μείωση ιδιαίτερα όταν οι εργασίες έβρισκαν ερείσματα στη διεθνή κοινότητα αλλά και απτά αποτελέσματα στο εσωτερικό της χώρας. Ασαφείς εξηγήσεις και υπονοούμενα για τη διαχείριση των πόρων του οργανισμού που μέχρι τότε ελάχιστα στηριζόταν στην κρατική βοήθεια. Τα ίδια τμήματα του Υπουργείου παρουσιάζουν μια συνεπή στάση αντιπαράθεσης: πχ. Το ΔΣ υποβάλλει αίτηση συμπερίληψης στην συμβουλευτική επιτροπή για την ενδοοικογενειακή βία (η οποία ανανέωνε τα μέλη της εκείνη τη χρονιά και για την περίοδο των επόμενων 5 χρόνων). Με τυπικά προσχήματα στερείται από τον οργανισμό η εκπροσώπηση, πράγμα παράδοξο επειδή η κρατική χορηγία εφάρμοζε πρόγραμμα ακριβώς εντός των όρων εντολής της εν λόγω επιτροπής και τμημάτων και ήταν η δεύτερη Στέγη Προστασίας που λειτούργησε ποτέ στην Κύπρο..  

Σε έναν άλλο τομέα, και για τα πρώτα 2 χρόνια, το ΥΔΔΤ και ο Μηχανισμός για τα Δικαιώματα της Γυναίκας είναι υποστηρικτές και αρωγοί και από τις δηλώσεις του πολιτικού προϊστάμενου του Υπουργείου επιτελούσαμε ένα σημαντικό έργο και ήταν ικανοποιημένοι από τη δράση μας.

Ταυτόχρονα, λόγω των αποτελεσμάτων και εφαρμοσμένων Πολιτικών του Οργανισμού, ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός σε μια τιμητική πρόσκληση αναγνωρίζει το ΑΠΑΝΕΜΙ ως μοντέλο κάλων πρακτικών και μας καλεί να παρουσιάσουμε τις εργασίες σε περιφερειακό συνέδριο. Η ολιστική προσέγγιση και η κάλυψη περιοχών όπως, η επαγγελματική κατάρτιση, η ψυχοκοινωνική στήριξη, η νομική αρωγή αλλά και η εξειδίκευση σε θέματα κακοποίησης συνέθεταν έναν ικανό μοντέλο πλήρους αποκατάστασης. Αυτό αναδείχθηκε στην παρουσίαση και συγκέντρωσε τα θετικά σχόλια και προτάσεις συνεργασίας με αξιόλογους οργανισμούς από το εξωτερικό.  

Στον εσωτερικό, λίγο αργότερα, τον Μάιο του 2005, η μείωση της κρατικής χορηγίας για το πρόγραμμα της Στέγης Προστασίας αναγκάζει το ΑΠΑΝΕΜΙ να αναστείλει τη λειτουργία του ξενώνα. Ο Οργανισμός επιμένει σε μια «δίκαιη και ισότιμη» αντιμετώπιση . Καλεί το αρμόδιο γραφείο να κάνει επί τόπου έλεγχο και να διατυπώσει γραπτώς τους λόγους στέρησης της χρηματοδότησης. Το 2005, το καλοκαίρι το ΑΠΑΝΕΜΙ δέχεται την επίσκεψη ενός κλιμακίου έλεγχου του Υπουργείου Εργασίας Μετά τον έλεγχο δεν προκύπτει οτιδήποτε μεμπτό. Χαρακτηριστικά αναφέρω πως η μόνη σημείωση που λαμβάνεται από τους λογιστές του κλιμακίου είναι η μη ανεύρεση μιας και μόνο απόδειξης ηλεκτρικού ρεύματος που είχε παραπέσει και ζητήθηκε αντίγραφο από την ΑΗΚ!  

Είχε όμως ξεκινήσει αθόρυβα, σε αυτό το στάδιο η προσπάθεια να εκφοβιστούν άτομα, να πληγεί και να μετριαστεί ο απόηχος της εργασίας του Κέντρου. 

Οι κρατικές χορηγίες αυτή τη χρονιά συνολικά φτάνουν από 20% στο 16% του συνολικού προϋπολογισμού. Ωστόσο το τμήμα «Γυναίκα και Μετανάστευση» διευρύνεται. Με προγράμματα τα οποία έχουν ανεξάρτητες εκθέσεις αξιολόγησης καλής εκτέλεσης και διευρύνονται συνεργασίες.  Αυτή τη χρονιά γίνεται πρόσκληση να συμμετέχουμε σε ένα πρόγραμμα παρακολούθησης των συνθηκών κράτησης αιτητριών άσυλου στα κέντρα υποδοχής. Είναι το πρόγραμμα που τον Ιανουάριο 2006 θα φέρει και τη διάσταση με το ΥΔΔΤ. 

Ωστόσο, τον Οκτώβριο του 2005, η διευθύντρια του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων υπόσχεται σε μια «δίκαιη και ισότιμη αντιμετώπιση» Η Στέγη Προστασίας όμως πρέπει να ξανά-χτιστεί από την αρχή σε νέο χώρο και μεγάλο μέρος της αρχικής επένδυσης σε προσβασιμότητα, πυρασφάλεια και ασφάλεια του χώρου χάνονται σε μια άσκοπη γραφειοκρατική διαδικασία. Το ΑΠΑΝΕΜΙ ξανανοίγει τη στέγη νωρίτερα την επόμενη χρόνια (Ιανουάριο 2006) έχοντας τη δέσμευση του καθ υλη αρμόδιου Υπουργείου.

Είναι συνειδητή η επιλογή να μην παρουσιαστεί στην παρούσα έκδοση λεπτομερώς η πολεμική από «αδελφές οργανώσεις». Θα ήταν ένας σκληρός καθρέφτης για την Κοινωνία των Πολιτών που θα έπληττε κυρίως την ίδια την Κοινωνία των Πολιτών στην Κύπρο – άλλωστε τα άτομα που έχουν ασχοληθεί ανιδιοτελώς με τα κοινά γνωρίζουν και μπορούν να κατανοήσουν όλα όσα δεν αναγράφονται εδώ. Η γνώση αυτή είναι απολύτως απαραίτητη πριν ξεκινήσει κάποιο παρόμοιο ταξίδι. Θα ήθελα όμως να προτρέψω κάθε πραγματικά ενδιαφερόμενο να κάνει μια απλή ανασκόπηση της του ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΤΥΠΟΥ της περιόδου 2004- 2008 και 2008 -2013. Να συγκρίνει δράσεις, προγράμματα και ανακοινώσεις, άρθρα. Να διαπιστώσει ιδίοις όμασοι την απουσία οποιασδήποτε διαμαρτυρίας ή καταγγελίας και να αναρωτηθεί: Που πήγαν  όλες αυτές οι ακραίες περιπτώσεις βίας και κακοποίησης της πρώτης περιόδου όπου το ΑΠΑΝΕΜΙ ανέπτυσσε έντονη δραστηριότητα; Ήταν όλα υπερβολές του Κέντρου Στήριξης ΑΠΑΝΕΜΙ; Και αν ναι, γιατι δεν διαψεύστηκαν από τον οποιοδήποτε; Μήπως «απαλείφτηκε» το φαινόμενο της κακοποίησης; Εφαρμόζεται ο Νόμος στο ακέραιο; Όλα τα άτομα εξυπηρετούνται σε κάθε γωνιά της Κύπρου; Και αν ναι, τότε γιατί δεν υπάρχουν και τα αντίστοιχα πανηγυρικά άρθρα;

 

2006,  η δυσκολότερη χρονιά για το ΑΠΑΝΕΜΙ

Είναι η χρονιά της αρχή της διάστασης με το ΥΔΔΤ και την Κυπριακή Αστυνομία. Το πρόγραμμα για την παρακολούθηση συνθηκών κράτησης προσφύγων και αιτούντων άσυλο στα κρατητήρια της χώρας εκτινάσσει κυριολεκτικά από την καρέκλα του, τον τότε Υπουργό Δικαιοσύνης. «Τί τα θέλετε αυτά; Ασχοληθείτε μονό με τις κακοποιημένες γυναίκες» θυμάμαι χαρακτηριστικά. Ένα μήνα πριν σε ημερίδα του Οργανισμού η δημόσια καταγραμμένη ομιλία του εκθείαζε το ΑΠΑΝΕΜΙ ως μοντέλο Κάλων Πρακτικών. Για την Κυπριακή Αστυνομία δεν ήταν ξαφνικό ή απρόσμενο, ήταν άλλωστε ο κυριότερος κυβερνητικός τομέας που συγκέντρωνε τα περισσότερα παράπονα και καταγγελίες μας,  για τη μη-εφαρμογή της Νομοθεσίας στο Γραφείο Επιτρόπου Διοικήσεως.  

Το ΑΠΑΝΕΜΙ μπαίνει σε ένα νέο κύκλο καθυστερήσεων πληρωμών και δυσμένειας. Γραφειοκρατικών καθυστερήσεων. Είναι απίστευτος ο όγκος και οι ώρες εργασίας που αφιερωθήκαν το 2006 για να απαντηθούν επιστολές που ζητούσαν ουσιαστικά «τίποτα». Δύο συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα παρουσιάζουν αδικαιολόγητη καθυστέρηση. Αυτή τη φορά με την μη αποπληρωμή κάλων εκτελεσμένων προγραμμάτων EQUAL και ERF με τη συγχρηματοδότηση του 25% από την Κυπριακή Δημοκρατία η οποία παρακρατεί – μέχρι σήμερα – το οφειλόμενο προς το ΑΠΑΝΕΜΙ ποσό . Αργότερα θα φωτιστεί με γνώση ότι αυτή την περίοδο ατύπως δινόταν η εντολή παύσης πληρωμών προς τις κυβερνητικές υπηρεσίες.  Και πάλι το ΑΠΑΝΕΜΙ «άντεχε». Φυσικά με το ανάλογο κόστος . Άτομα στο ΔΣ είχαν αναλάβει ένα μεγάλο μέρος της αποπληρωμής των μισθών και ενοικίων του οργανισμού μέχρι την απελευθέρωση των κονδυλίων και οι εισροή χρημάτων άλλων προγραμμάτων βοηθούσε τα πάγια λειτουργικά μέχρι ένα βαθμό. 

Η έκταση της ανάλυσης της πολεμικής στο παρόν ιστορικό ωχριά μπροστά στην έκταση του χρόνου που χανόταν για την ίδια την πολεμική. Και αυτό ενώ τα περιστατικά αυξάνονταν, οι πόροι λιγόστευαν, το προσωπικό άλλαζε, μισθοί μειώνονταν και τα οικήματα συρρικνώνονταν προσαρμοζόμενα σε χαμηλότερο ενοίκιο. 

Αλλά ο αριθμός των περιστατικών αυξάνεται… και μαζί με τον αριθμό των περιστατικών βαθαίνει και ο βαθμός εμπιστοσύνης προς τον Οργανισμό από τα ίδιες τις χρήστιες υπηρεσιών. Έτσι το 2006, το ΑΠΑΝΕΜΙ χειρίζεται αρκετά δύσκολες υποδέσεις κακοποίησης. Έχει την τεχνογνωσία και την υποδομή. Δεν έχει απαραιτήτως τη συνεργασία με όλους ή ακόμα την προστασία των Θεσμών . Π.χ. μέσα από μια υπόθεση σεξουαλικής εκμετάλλευσης και αναγκαστικής χρήσης κοκαΐνης από το θύμα κλείνει (προσωρινά) ένα καμπαρέ σε επαρχιακή πόλη της Κύπρου. Ήταν επόμενο να εξάγει κάνεις το συμπέρασμα ότι για κάθε ένα άτομο που το ΑΠΑΝΕΜΙ βοηθούσε υπήρχε τουλάχιστον ένα άτομο που είτε ως δράστης είτε ως ομάδα συμφερόντων γύρω από τον δράστη θιγόταν – η εμπορία προσώπων καταδεικνύει πως ο αντίστοιχος προς ένα θύμα αριθμός ατόμων που "θιγόντουσαν" ήταν πολύ μεγαλύτερος. Και δυστυχώς ο Οργανισμός δεν

μπορούσε να απευθυνθεί για την αναμενόμενη από αυτή θεσμική προστασία στην Κυπριακή Αστυνομία η οποία ήδη ήταν εχθρικά διακείμενη. 

Ακόμα και αυτή η πολεμική δεν θα κλόνιζε τη δράση του Κέντρου, το οποίο το 2006 είχε 3 σταθμούς (κέντρα) σε Λευκωσία, Πάφο και Λάρνακα τους οποίους αναγκαστικά κλείνει τον Ιανουάριο του 2007.

Με την αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας του ΥΔΔΤ τον Αύγουστο 2006 γίνεται μα προσπάθεια βελτίωσης των σχέσεων. ΑΛΛΑ, τον Σεπτέμβριο ένα σοβαρό περιστατικό βίας 2 εναντίον μιας εργάτριας από συγγενικό στον εργοδότη άτομο συντονίζει τις διαδρομές και δράσεις κυβερνητικών και μη-κυβερνητικών τμημάτων και φορέων. Πρόκειται για ένα θύμα βιασμού το οποίο απελαύνεται με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς να δοθεί η ευκαιρία να κατηγορήσει για βιασμό τον δράστη. Το ΑΠΑΝΕΜΙ και η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ γράφουν και καταγγέλλουν την υπόθεση. Οι καταγγελίες ανοίγουν τους δρόμους, προς την κοινοβουλευτική επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Εκεί ακούγονται σοβαρές καταγγελίες προς τα τμήματα της Διοίκησης στο βαθμό που αναλογικά τους αφορούσε. Ταυτόχρονα παρουσιάζεται και η πολεμική που δεχόμαστε λόγω της δράσης μας. Το Νοέμβριο, μια κατά τα άλλα συνήθης πρόσκληση για συμμετοχή σε εκπομπή στο μεσημεριανό δελτίο ιδιωτικού σταθμού σηματοδοτεί την έναρξη της ανοικτής πλέον πολεμικής: στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, συντονισμένοι και προετοιμασμένοι ο εκπρόσωπος της Αστυνομίας και η Πρόεδρος μιας ΜΚΟ (της οργάνωσης από την οποία έφυγε το θύμα χωρίς να ολοκληρωθεί η διαδικασία καταγγελίας του βιαστή) για να καταγγείλουν ότι «το ΑΠΑΝΕΜΙ δεν προσφέρει υπηρεσίες στο κοινό».!!! Απαντάμε τότε ότι οι φάκελοι εξυπηρετούμενων αγγίζουν τους 5000. Μας κατηγορούν ότι δεν γνωρίζουμε την περί οικογενειακής βίας νομοθεσία. Απαντούμε ότι ο εκπρόσωπος της Αστυνομίας που είναι στην τηλεφωνική γραμμή ήταν ο ένας από πολλούς εκπαιδευτές για τον συγκεκριμένο νόμο και πως προγράμματα εκπαίδευσης των λειτουργών γίνονται σε εβδομαδιαία βάση και έχουμε την εποπτεία νομικών, και ψυχιάτρων. Μας κατηγορούν ότι δεν έχουμε προσοντούχο προσωπικό. Απαντούμε ότι όλοι μας ανεξαιρέτως οι λειτουργοί είναι κάτοχοι πανεπιστημιακού πτυχίου και αρκετοί μεταπτυχιακού και αντιπαρερχόμαστε της πρόκλησης με τη διατύπωση της συνήθους πρακτικής σε ανάλογα κέντρα του εξωτερικού να ανοίγουν χώροι για άτομα με την κατάλληλη εποπτεία ανεξαρτήτως σπουδών! Η εκπομπή τελειώνει και όλοι γνωρίζουμε ότι η πολεμική θα προχωρήσει σε ένα επόμενο στάδιο. Το οποίο όμως θα διαφαινόταν 6 μήνες μετά!.    

Η δράση αν και με δυσκολίες συνεχίζεται. Το Συμβούλιο της Ευρώπης το 2006 και το 2008 συμπεριλαμβάνει την συντονίστρια του Κέντρου στην στρογγυλή τράπεζα υπερασπιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Συντάσσονται εκθέσεις για τα ανθρωπινά δικαιώματα και απευθύνονται ομιλίες στο ΣτΕ στο Στρασβούργο από την ίδια. 

Την ίδια χρονιά ολοκληρώνεται το εγχειρίδιο του WAVE με την συμμετοχή του Κέντρου. Γίνεται επίσης μια πολύ σημαντική εργασία χαρτογράφησης του φαινομένου της βίας κατά γυναικών και ανηλίκων  με  συμμέτοχη της ειδική σύμβουλου του ΣτΕ Ρόζα Λόγκαρ. Τα αποτελέσματα της χαρτογράφησης αναφέρονται στο χαιρετισμό της παρούσας έκδοσης και από το 2007 που δημοσιεύτηκαν δεν διαψεύστηκαν ποτέ παρά μόνο επιβεβαιώνονται κάθε φορά που γίνεται μια επιμέρους έρευνα (1000 και πλέον συνεντευξιαζόμενων). 

Νέα προγράμματα εγκρίνονται αλλά το ΑΠΑΝΕΜΙ βρίσκεται εξαντλημένο οικονομικά λόγω της παράτυπης μη πληρωμής των τρεχόντων συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων. Η ειρωνεία είναι το ένα πρόγραμμα λαμβάνει θετική έκθεση αξιολόγησης και απελευθερώνεται η εγγύηση καλής εκτέλεσης ως καλώς εκτελεσμένο ενώ το άλλο πρόγραμμα επιλέγει μεταξύ 12 άλλων εταίρων και αξιοποιεί την γενική συντονίστρια του κέντρου ως αντιπρόσωπο της Κύπρου στην διακρατική σύμπραξη και υπεύθυνη του gender mainstreaming. Οξύμωρες πρακτικές της Διοίκησης που επιβεβαιώνουν το οξύμωρο της πολεμικής.

Και πάλι, μέλη του ΔΣ αναλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της αποπληρωμή των μισθών για να μπορέσει ο οργανισμό να συνεχίσει. Το θεωρούν και ηθικά επιβαλλόμενο να πληρωθούν όλοι οι μισθοί και εργασία των εργαζομένων για τα προγράμματα στο Κέντρο.  

2007, Η κορύφωση της πολεμικής 

Το τελευταίο μέρος της πολεμικής κορυφώνεται τον Απρίλιο 2007 ξεκινάει επισήμως η αστυνομική έρευνα για το ΑΠΑΝΕΜΙ. Εκ των υστέρων μαθαίνουμε από τη δικογραφία της υπόθεσης ότι οι προσπάθειες είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Χρειάστηκε 6 μήνες και ο συντονισμός 3 πρόεδρων ανεξαρτήτων ΜΚΟ για να κάνουν την πρώτη και αρχική απαραίτητη καταγγελία βάσει της οποία θα μπορούσε και τυπικά να ξεκινήσει η αστυνομική έρευνα – έτσι η έρευνα αφορούσε γενικόλογα, την αξιοποίηση των κρατικών κονδυλίων της περιόδου 2004-2005 σε όλα ανεξαιρέτως τα τμήματα και προγράμματα!

Εκ των υστέρων και λόγω των ατελείωτων καθυστερήσεων στη διαδικασία κρίνουμε ότι η Διοίκηση δεν είχε απαραίτητα σκοπό να «καταδικάσει» το ΑΠΑΝΕΜΙ αλλά το πλήξει μέχρι τελικού κλεισίματος. Η εξήγηση είναι απλή: όσο υπήρχε ανοικτή αστυνομική έρευνα  το ΑΠΑΝΕΜΙ δεν μπορούσε να απευθυνθεί σε νέα ΕΕ προγράμματα. Σκοπό είχαν, κρίνοντας και εκ του αποτελέσματος, όχι την εκδίκαση της υπόθεσης αλλά την εξάντληση του οργανισμού και των ατόμων.

Ταυτόχρονα, την περίοδο αυτή, το ΑΠΑΝΕΜΙ παρακολουθεί στενά την υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκου ατόμου από τον πατέρα. Μετά από 4 χρόνια αναβολών εκδίκασης της υπόθεσης  το παιδί κρίνεται ως αναξιόπιστος μάρτυρας και ο πατέρας απαλλάσσεται χωρίς δίκη . Είναι γνωστό στους νομικούς κύκλους της Κύπρου ότι Ο ΠΕΡΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ ΝΟΜΟΣ αποτελεί ταμπού για κάθε γενικό εισαγγελέα και τυχόν αλλαγή του απειλεί ένα ολόκληρο σύστημα και ιδιαίτερα λόγω της διακριτικής ευχέρειας που προσφέρει. Ωστόσο η υπόθεση αυτή αποτελεί ένα σταθμό στην πορεία του οργανισμού για τους λόγους που θα παρουσιαστούν πιο κάτω, ταυτόχρονα με την κορύφωση της πολεμικής.

2008 – σήμερα,  διεκδίκηση δικαστικής αποκατάστασης, πορείες, συλλογικές δράσεις

Για τρία χρόνια το ΑΠΑΝΕΜΙ πιέζει να λάβει γνώση για την διεξαγωγή των ερευνών χωρίς αποτέλεσμα. Στο μικρό οίκημα του γενικού αρχηγείου αστυνομίας το οποίο είναι αφιερωμένο στη διερεύνηση, ένα δωμάτιο φιλοξένει τους φακέλους όλης της δράσης του οργανισμού (αλληλογραφία, πολιτικές, στατιστικά, προγράμματα, υλικό εκπαίδευσης κλπ) που χρειάζονταν ένα μικρό φορτηγό για να μεταφερθούν. 

Η πρώτη επιτυχία ενάντια σε αυτή την πολεμική με ιδιαίτερο ηθικό βάρος και συναίσθηση της ευθύνης απέναντι σε όλα τα άτομα που εμπιστεύτηκαν το ΑΠΑΝΕΜΙ ήταν ότι ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ φάκελος με τα προσωπικά δεδομένα και συναντήσεις ατόμων δόθηκε, ποτέ, σε κανέναν! Όσα εμπιστευτικά τα άτομα απεύθυναν στο ΑΠΑΝΕΜΙ κρατηθήκαν μακριά από την σκληρότητα και την  αδιακρισία μιας ερευνητικής διαδικασίας.  

Μέχρι τον 2009 κανέναν κατηγορητήριο δεν έχει απαγγελθεί αλλά και η διαδικασία δεν ολοκληρώνεται. Με άρθρο της Cyprus Mail πιέζουμε να λάβει τέλος η τιμωρητικη αυτή διαδικασία. Δίνεται η εντύπωση ότι οι κατηγορίες συντάσσονται, τότε, σχεδόν σε μια νύχτα. 39 στο σύνολο! Έγινε αντικείμενο απορίας από νομικούς η δημιουργική προσέγγιση σύνταξης του κατηγορητηρίου  με τις  περισσότερες να αφορούν επαναλαμβανόμενα την ίδια γενική κατηγορία αναφορικά όλες ανεξαιρέτως τις κρατικές χορηγίες με καταληκτικό κατηγορητήριο «ότι δεν αξιοποιήθηκαν για τον σκοπό που δόθηκαν»!  Χαρακτηριστικό είναι πως εκεί συμπεριλήφθηκε και η κατηγορία για την αγορά λαχνών αξίας 100 ευρώ από το ΥΔΔΤ. Το ΥΔΔΤ είχε κερδίσει τον πρώτο λαχνό τον οποίο και παραδώσαμε (!) 

Όλη αυτή την περίοδο, συνειδητά τα μέλη και οι φίλοι του Οργανισμού αποφασίζουν να στεγάσουν τη δράση τους σε ιδιωτικούς χώρους και με προσωπικά κυρίως μέσα και πόρους (τηλεφωνικές συνδέσεις, ιντερνέτ κλπ) Παράλληλα ξεκινάει μια μεγάλη εκστρατεία ενημέρωσης μέσα από διαφορετικούς τρόπους και μέσα.   

 Οι πορείες και οι εκδόσεις μας καθώς και η ηλεκτρονική σελίδα του οργανισμού είναι τα μέσα μας για να μη φιμωθεί η δράση μας που αναπόφευκτα έχει συρρικνωθεί στον τομέα προσφοράς υπηρεσιών. 

Είναι εκεί που η συμπαράσταση από άγνωστα μέχρι εκείνη τη στιγμή άτομα μας ενισχύει ηθικά. 

Με αισιοδοξία παρατηρούσαμε την σταδιακή εκδήλωση μικρών πυρήνων στην Παλιά Λευκωσία και αλλού, με κοινά συνθήματα, διακηρύξεις και ανησυχίες. «Δεν χάθηκαν όλα», λέγαμε. Το σύνθημα της πορείας του ΑΠΑΝΕΜΙ «τέρμα πια στην συνομωσία της σιωπής» (από την πορεία το 2008) αποκτά ρίζες στην κυπριακή κοινωνία, αρθρογραφία και συνθήματα ομάδων και κινήσεις πολιτών. Κάποιες εκπομπές φιλοξενούν την

δική μας άποψη με υποστηρικτική διάθεση. Πίσω από τις κάμερες πολλοί δημοσιογράφοι δηλώνουν «ότι είναι ξεκάθαρο γιατί θέλουν να σας κλείσουν». Ορισμένα θετικά κείμενα παρουσιάζονται στον Ημερήσιο Τύπο. Όσο η αστυνομική έρευνα πάγωνε τη δράση του Οργανισμού, τόσο αυξανόταν αργά αλλά σταδιακά μια ευρύτερη συνείδηση γύρω από τα βαθύτερα αίτια. Όχι πάντα με τον τρόπο που θα φανταζόταν κανείς ή σε χώρους που αναμενόταν εκ των προτέρων. Φυσικά, το ΑΠΑΝΕΜΙ και τα μέλη του θα σήκωναν μέχρι τέλους τη σημαία αυτή. Όπως και έγινε….      

Καταληκτικό σχόλιο 

Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να θεωρηθεί η δράση ενός ατόμου ή ενός οργανισμού ως ουσιαστικά εναρμονισμένη με την αξία της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αν αυτός ο οργανισμός ή το άτομο δεν έρθει σε σύγκρουση με το σύστημα που υποσκάπτει την αξία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπό το υποκριτικό προσωπείο της πολιτείας δικαίου. Διότι το κεκτημένο του ανθρώπινου δικαιώματος δομήθηκε και εδραιώθηκε ακριβώς από αυτές τις συγκρούσεις. Οποιαδήποτε άλλη θεώρηση είναι εθελοτυφλία και οποιαδήποτε περαιτέρω αναφορά είναι περιττή.   

Στατιστικές Αποδεκτών Υπηρεσιών (2004-2006)

ΠΙΝΑΚΑΣ

 Σύνολο: 5.135

Συλλογική αποτίμηση των κενών στο τομέα της πρόληψης και αντιμετώπισης 

της βίας κατά γυναικών στην Κύπρο 

ΥΠΟΔΟΜΗ - Καταφύγια

Βάσει των συστάσεων του Συμβουλίου της Ευρώπης, στις ελεγχόμενες από την Κυπριακή Δημοκρατία περιοχές, θα έπρεπε να είχαμε 450 κρεβάτια. Δηλαδή 15 καταφύγια, χωρητικότητας 30 κρεβατιών. 

- Αντί αυτού, η Κυπριακή Δημοκρατία προσφέρει ένα καταφύγιο με 8 κλίνες για θύματα βίας στην οικογένεια και προσωρινή φιλοξενία 1-2 μέρες σε ξενοδοχεία, όταν και αν κρίνει ότι χρειάζεται.

- Το καταφύγιο για θύματα βίας του Κέντρου Απανέμι (με 20% κρατική χορηγία επι του συνολικου προϋπολογισμού) αναγκάστηκε να κλείσει 2 φορές. Στο ιστορικό διαφαίνονται οι απογοητευτικές διαστάσεις ενός εχθρικού συστήματος όταν οι οργανισμοί ακολουθούν την προσέγγιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

- Παρ’ όλες τις εισηγήσεις και υποδείξεις περιφερειακών θεσμικών οργάνων υπάρχει διαπιστωμένη έλλειψη πολιτικής βούλησης και αποστασιοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής προς οποιαδήποτε νέα πρωτοβουλία τον τομέα της βία κατά γυναικών. 

- Οι ρυθμιστικές πρόνοιες λειτουργίας καταφυγίων ενισχύουν τον κρατικό συγκεντρωτισμό με πρωτοστατούσα την άρση του απορρήτου για τα θύματα που φιλοξενούνται εντός των κέντρων υποδοχής ή/και φιλοξενίας.

- Απαράδεκτη παραμένει η μετατροπή της οικίας εντός των Κεντρικών Φυλακών σε καταφύγιο θυμάτων σωματεμπορίας. Μια θεώρηση των στατιστικών παραπομπών την χρονιά πριν την έναρξη λειτουργίας του καταφυγίου είναι αποκαλυπτική: από τα 150 περίπου περιστατικά το χρόνο ο αριθμός «κατεβαίνει» στα 16 (8Χ2) τόσο δηλαδή όσο μπορεί το καταφύγιο να «σηκώσει» το χρόνο. 

ΥΠΟΔΟΜΗ – Ανοικτές γραμμές βοήθειας

- Το κράτος στηρίξει μια και μόνο γραμμή για θύματα ενδοοικογενειακής βίας.

- Ευθύνεται όμως για το κλείσιμο μιας παγκύπριας δωρεάν γραμμής στήριξης προς τις Γυναίκες, η οποία προσέφερε πληροφόρηση τόσο για θέματα βίας κατά γυναικών, σύνδεση με υποστηρικτικές άλλες υπηρεσίες (ψυχο-κοινωνική στήριξη και καταφύγιο) και εξειδικευμένες υπηρεσίες προς μετανάστριες γυναίκες. Το κενό παραμένει με χιλιάδες άτομα που δεν έχουν που να απευθυνθούν.  

ΥΠΟΔΟΜΗ - Συμβουλευτικά Κέντρα

- Το πρώτο, αντίστοιχο κέντρο, ιδρύθηκε στην Κύπρο, το 2004, το κέντρο στήριξης γυναικών «ΑΠΑΝΕΜΙ» , το οποίο είναι αναγνωρισμένο ως μοντέλο καλών πρακτικών σε ευρωπαϊκό επίπεδο (2005), ωστόσο στην Κύπρο, έμελλε να αντιμετωπίσει το μένος ενός ανάλγητου συστήματος. 

- «συμβουλευτικά κέντρα» στο πλαίσιο της ανάπτυξης δράσης από φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης, παραπέμπουν κυρίως τα περιστατικά στα αντίστοιχα κυβερνητικά τμήματα…   

ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩ-ΠΙΣΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

- Το Νομοθετικό πλαίσιο και η διαδικασία διορισμού της Επιτροπής δημιουργεί προηγούμενο σύγκρουσης ρόλων και καθηκόντων:  Η επιτροπή διορίζεται από το Υπουργικό Συμβούλιο, στη βάση της προσωπικής ιδιότητας των ατόμων που απαρτίζεται. Δεν είναι όμως έτσι στην πράξη. Το Γραφείο Ευημερίας, και ιδιαιτέρα το τμήμα «Οικογένεια και Παιδί» μέσω της Διευθύντριας του εισηγείται

ονόματα στον Υπουργό Εργασίας, ο οποίος με τη σειρά του τα μεταφέρει στο Υπουργικό και το Υπουργικό υπερψηφίζει.  Η επικεφαλής της «ανεξάρτητης» συμβουλευτικής επιτροπής είναι το ίδιο άτομο που είναι επικεφαλής του τμήματος «Οικογένεια και Παιδί» του αντίστοιχου Υπουργείου. 

- Έχει παρατηρηθεί μη-δικαιολογημένη εξαίρεση οργανισμών από τη Συμβουλευτική ακόμα και όταν αυτοί λειτουργούσαν καταφύγιο για την ενδοικογενιακή βία! Βλ. ιστορικό

- Οι κανονισμοί της Συμβουλευτικής Επιτροπής για τους ΔΙΑΤΜΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥΣ, οι οποίοι έχουν εγκριθεί με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου και αφορούν το συντονισμό των κυβερνητικών υπηρεσιών παραμένουν στα χαρτιά και σπάνια ακολουθούνται.  

ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

- Ο Μηχανισμός ελέγχεται εξ ολοκλήρου από τον Υπουργό Δικαιοσύνης ο οποίος είναι και ο πολιτικός προϊστάμενος της Αστυνομίας, της Νομικής Υπηρεσίας και του Οργανισμού Νεολαίας! Αντί ο ρόλος του να είναι τουλάχιστον συντονιστικός, κατανέμεται στις εκ των προτέρων αντιθέσεις που το κάθε τμήμα δυνατόν να παρουσιάζει και καταλήγει σε σύγκρουση ρόλων – πράγμα που επιβαρύνει τη λειτουργία του Μηχανισμού. Οι υποεπιτροπές (όπως για τη Βία στην Οικογένεια) ποτέ δεν συνεδρίασαν και ποτέ δεν λειτούργησαν. Τα μέλη του Μηχανισμού είναι αποκλειστικά κομματικές γυναικείες οργανώσεις ενώ μη κυβερνητικές οργανώσεις είναι αποκλεισμένες και εξαρτώνται μόνο οικονομικά από τον οργανισμό με την ετήσια χορηγία και διαδραματίζουν διακοσμητικό ρόλο. 

- Χρειάζεται να επανιδρυθεί ένας πραγματικά ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ Εθνικός Μηχανισμός για την Γυναίκα με ουσιαστικό ρόλο αυτοδιοικούμενου συντονιστή και αιχμή του δόρατος υπέρ της ισότητας απαλλαγμένο από τον κυβερνητικό κρατισμό και κομματισμό, δογματικές εξαρτήσεις και συγκεντρωτισμό. 

- Ένας τέτοιος οργανισμός θα ενισχύσει τις δομές αλλά και τη δημιουργία κουλτούρας σε σχέση με την ανάγκη αυτο-οργάνωσης των γυναικών μέσα από ενημερωμένες φεμινιστικές επεξεργασίες για τα θέματα ισότητας, συμμετοχής των γυναικών στους θεσμούς, για τα κοινωνικά δικαιώματα, για την εξάλειψη της φτώχειας, την εξάλειψη της κοινωνικής περιθωριοποίησης.

ΠΑΙΔΟΨΥΧΙΑΤΡΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ

 - Δεν υπάρχουν στελεχωμένα τμήματα παιδοψυχιατρικών υπηρεσιών στα Νοσοκομεία όλων των πόλεων. Τα υφιστάμενα τμήματα είναι υπο-στελεχωμένα.

-Έχει παρατηρηθεί η συστηματική υποβάθμιση του ρόλου και εκθέσεων των παιδοψυχολόγων στη διαδικασία συλλογής μαρτυρικού υλικού. Οι καθυστερήσεις στην λήψη συνεντεύξεων από ανήλικα θύματα με τρόπο ώστε να κρίνονται συνήθως ως αναξιόπιστες μαρτυρίες.  

ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΩΝ – ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΘΥΜΑΤΩΝ

-Στην απουσία υπηρεσίας συνοδών θυμάτων προς το Νοσοκομείο και Δικαστήριο αποδίδεται το χάσιμο μαρτυρίας, ιατροδικαστικών εκθέσεων, και εκθέσεων από τις Πρώτες Βοήθειες των Γενικών Νοσοκομείων. Τα θύματα είναι ευάλωτα σε απειλές και εκφοβισμό αλλά και δεν μπορούν πάντοτε να ολοκληρώσουν τη διαδικασία από μόνες τους.

- Ιατροδικαστικά ευρήματα για σεξουαλική ή άλλης μορφής βίας δεν αποτελούν βάση για αυτεπάγγελτη ποινική δίωξη από τον Γενικό Εισαγγελέα, εάν το θύμα «πεισθεί» να αποσύρει τις καταγγελίες. 

ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ 

- Η καταγραφή των παραπόνων στον αστυνομικό σταθμό είναι από μόνη της μια πρόκληση. Πολλές φορές το παράπονο δεν καταγράφεται και η διερεύνηση της καταγγελίας δεν ξεκινά.

-Η αστυνομία έχει εκπαιδεύσει 500 άτομα σε 15 χρόνια για θέματα βία στην Οικογένεια. ΠΧ Στην έκθεση πεπραγμένων του 2006 δεν υπάρχει ούτε μια ειδική εκπαίδευση για θέματα σωματεμπορίας, βίας κατά γυναικών, ή ενδο-οικογενειακή βία.

-Η βιντεογράφηση της κατάθεσης των ανηλίκων μαρτύρων δεν είναι η ενδεικνυόμενη έτσι ώστε τα παιδιά αποθαρρύνονται να συνεργαστούν. Ως αποτέλεσμα δεν συλλέγεται ικανοποιητικό μαρτυρικό υλικό και τα παιδιά συχνά κρίνονται ως αναξιόπιστοι μάρτυρες. 

ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

-Υπάρχει διαπιστωμένη καθυστέρηση εκδίκασης υποθέσεων ενδο-οικογενειακής βίας πέραν του 1,5 έτους ακόμα κι όταν γίνεται επιτακτική η άμεση εκδίκαση των υποθέσεων βίας (σύσταση Ανωτάτου). Σε ορισμένες επαρχίες δε, το πρόβλημα είναι οξύτερο (Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου 64 υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας σε σύνολο 142 παγκυπρίως).

-Δεν υπάρχει συντονισμός μεταξύ Οικογενειακού Δικαστηρίου και Κακουργιοδικείου ειδικότερα σε διαδικασίες οι οποίες χρονίζουν και κρίνεται η δυνατότητα επικοινωνίας του φερόμενου ως δράστη με ανήλικα μέλη της οικογένειας που πιθανόν να αφορά η καταγγελία. 

-Δεν υπάρχει μέχρι σήμερα τιμωρία του βιασμού εντός του γάμου. Θεωρείται ότι η απόδειξή του είναι εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία και η μαρτυρία του θύματος δεν γίνεται αποδεκτή. Παρόλο που ο Νόμος  Περι Βίας στην Οικογένειας 2000-2004 προνοεί σαφείς ποινές, έχουμε την εντύπωση ότι ουδέποτε αποδόθηκαν σε κάποιον.

-Νομοθετικό κενό επίσης υπάρχει στην καταγγελία και εκδίκαση υποθέσεων πλαστογραφίας μεταξύ συζύγων με αποτέλεσμα να συντελείται οικονομική βία εναντίον των γυναικών και περαιτέρω θυματοποίηση γυναικών κατά τη ρύθμιση οικονομικών και περιουσιακών διαφορών μετά το διαζύγιο. 

ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

-Αν η γυναίκα είναι μόνιμη κάτοικος Κύπρου αλλά προέρχεται από Ευρωπαϊκή ή Τρίτη Χώρα τότε τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται. Συχνά, η νομοθεσία δεν εφαρμόζεται και στερείται πρόσβασης στις διαδικασίες (νομική αρωγή, πληροφόρηση, επίδομα, αλλαγή καθεστώτος διαμένοντα κλπ). Η γυναίκα μετανάστης είναι διπλά ευάλωτη τόσο εντός του σπιτιού της όσο και στην κοινωνία. Ελλείψει ικανοποιητικών δομών στήριξης της αποστερούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και εκτίθεται σε ένα θεσμοθετημένο ρατσισμό.

-Παντελής έλλειψη υπηρεσιών για την μετανάστρια γυναίκα, θύμα βίας. Το ΑΠΑΝΕΜΙ άλλωστε κατηγορήθηκε ότι βοηθούσε και μετανάστριες (!). 

-Οι συνθήκες κράτησης αιτούντων άσυλων γυναικών είναι πέραν από απαράδεκτες. Δεν υπάρχουν ούτε τα υποτυπώδη μέσα για διαβίωση πέραν των 3 ημερών στα αστυνομικά κρατητήρια και εντούτοις οι γυναίκες αυτές αναγκάζονται να μείνουν έγκλειστες για πάρα πολλούς μήνες. 

-Δεν δίδεται ανθρωπιστικό καθεστώς σε άτομα που είναι θύματα σωματεμπορίας η δυνατότητα παραμονής και εργασίας στην Κύπρο.

-Δεν υπάρχει μηχανισμός αναγνώρισης αν ένα άτομο είναι θύμα σωματεμπορίας και με τον νεοψηφισθέντα νόμο το βάρος πέφτει ήδη στις υφιστάμενες δομές με τα υφιστάμενα προβλήματα.

Η δια-προσωπική βία βλάπτει σοβαρά την υγεία  και τη ζωή ... 

Άμεσα και διακριτά συμπτώματα της σωματικής βίας 

- Σωματική βλάβη    Π.χ. εκδορές, μελανιές, σπάσιμο οστών, ρινορραγία, κοψίματα, κακώσεις, κρανιοεγκεφαλικές   κακώσεις, διαστρέμματα, διάσειση κ.ο.κ. 

- Ψυχική βλάβη 

Χρόνια σωματικά συμπτώματα και ενοχλήσεις

o

χρόνιοι πόνοι στη κάτω κοιλιά, λεκάνη, πονοκέφαλοι

o

 νευρώσεις στομάχου, έλκος, αρρυθμίες (παρασυμπαθητικό) 

o

 παλαιά τραύματα, (συνήθως αθεράπευτα )

o

 βίαιες αποβολές, γυναικολογικά προβλήματα 

Χρόνια ψυχο-συμπτωματολογία  κατάθλιψη, άγχος, αμνησία, υπερδιέγερση, κερματισμένη μνήμη ή συγκέντρωση, φοβίες και φόβοι, εφιάλτες, αίσθημα ανικανότητας, χαμηλή αυτο-εκτίμηση, ντροπή και ενοχή, νευρικότητα και ένταση, αυτοκτονικός ιδεασμός, αυτοκτονικές απόπειρες, αυτοκτονικές σκέψεις, αίσθηση ότι βρίσκεσαι υπό απειλή ή κίνδυνο. 

Χρήση, κατάχρηση και εξάρτηση από ψυχοτροπικά φάρμακα     Κυρίως αντικαταθλιπτικά, ηρεμιστικά, αγχολυτικά, και τέλος, παυσίπονα.  

Τα θύματα μιλούν στο ιατρικό προσωπικό αν ρωτηθούν: - Στην Αγγλία, σχεδόν όλες οι γυναίκες (94%) που έλαβαν την ιατρική βοήθεια από GP τους ή/και τα τμήματα έκτακτης ανάγκης για τους τραυματισμούς ρωτήθηκαν για την αιτία αυτών των τραυματισμών.  - Η πλειοψηφία των θυμάτων (74%) ανέφερε ότι αποκάλυψαν την αιτία του τραυματισμού στο γιατρό τους ή στο νοσοκομείο.  - Ομοίως, στη γερμανική μελέτη 81% του ιατρικού προσωπικού που ρωτήθηκε για την αιτία των τραυματισμών, και 67% των γυναικών ανέφερε ότι αποκάλυψαν την αιτία.  

Αυτό δείχνει ότι τα θύματα είναι έτοιμα να αποκαλύψουν τη κακοποίηση τους εάν το ιατρικό προσωπικό ενδιαφέρεται να μάθει.  

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΕΡΕΥΝΕΣ Βια κατα γυναικών: Gorchkova and Shurygina, 2004; Institute or Women’s Affairs, Spain 1999, 2002: Jaspard et al, 2003; Lundgren et al, 2002; Proos and Pettai, 2001; Reingardiene, 2002; Schröttle and Müller, 2004; Walby and Allen, 2004; Heiskanen and Piispa, 1998); Βια Κατά Αντρώ: (Krahé et al, 2003; Lenz, 1996; Proos and Pettai, 2001; Walby and Allen, 2004); Βια κατα παιδιων (Edgarth and Ormstad, 2000; Honkatukia, 2000a,b; Kaltiala-Heino et al, 1999; Lopez et al, 1995; Timmerman, 2002, 2003); Βια κατα ηλικιωµενων (Comijs et al, 1998; and Kivelä et al, 1992). Βια κατα ατόµων µε Αναπηρια (Zemp and Pircher, 1996; Zemp 2002; Zemp et al, 1997). Μικρότερης κλίµακας έρευνες για Ενδοοικογενιακή Βια – Πληροφορίες απο Νοσοκοµεια της Αυστριας : (Achs et al, 2005), Φιλανδιας (Ministry of Social Affairs and Health 2005), Γερµανιας (Brzank et al. 2005), Ιταλία (Romito and Gerin, 2002; Romito et al, 2004), Ισπανια (Raya Ortega et al. 2004) και Ελβετία(Gloor and Meier, 2004)

Περιπτωσιολογική μελέτη

Δυο ανακοινώσεις οργανώσεων το 2006  

ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ

H εργοδότηση αλλοδαπών γυναικών στην Κύπρο ή  Η σύγχρονη δουλεία στην Κύπρο με τις ευλογίες της αστυνομίας

Στις 22 Αυγούστου μια παρέα που πήγε για φαγητό σε γνωστή πολυσύχναστη οικογενειακή ταβέρνα ημιορεινού χωριού της Λευκωσίας βρέθηκε αντιμέτωπη με μια περίπτωση απίστευτης κακοποίησης. Τους προσέγγισε δειλά η βοηθός μάγειρα της ταβέρνας, ετών 52 από τη Ρουμανία, τους έδειξε τα γεμάτα μώλωπες χέρια και πόδια της και τους ζήτησε βοήθεια. Παρόλο που δεν μιλούσε ούτε Αγγλικά ούτε Ελληνικά, τους επαναλάμβανε με απόγνωση τη λέξη «σεξ» και αγκάλιαζε με την παλάμη της το λαιμό της, δείχνοντας τους παραστατικά την απειλή πνιγμού που προφανώς υπέστη. Η παρέα επικοινώνησε αμέσως με μη- κυβερνητική οργάνωση η οποία και κατήγγειλε το περιστατικό στην αστυνομία Λακατάμιας. Η αστυνομία μετέβηκε στην ταβέρνα και μετέφερε την γυναίκα στο σταθμό, όπου με τη βοήθεια μεταφράστριας υπέβαλε καταγγελίες εναντίον του αδερφού του εργοδότη της για επανελειμμένους βιασμούς και ξυλοδαρμούς και εναντίον του εργοδότη της για τη μη καταβολή μισθών. Τους μώλωπες στο σώμα της γυναίκας είδε και η αστυνομία αλλά και κυβερνητική γιατρός που την εξέτασε και η οποία έκδωσε σχετικό πιστοποιητικό.

Η ίδια γυναίκα είχε προηγουμένως ζητήσει βοήθεια και από άλλους θαμώνες της ταβέρνας, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.

Η γυναίκα ακολούθως οδηγήθηκε από την μη-κυβερνητική οργάνωση [ΑΠΑΝΕΜΙ],  στο καταφύγιο του Κέντρου Πρόληψης και Καταπολέμησης της Βίας Μέσα στην Οικογένεια, για προσωρινή φιλοξενία μέχρι να βρει νέο εργοδότη. Μέσα σε 3 μέρες παραμονής της εκεί, δέχθηκε τουλάχιστον 3 επισκέψεις από την αστυνομία, η οποία της ζητούσε να μεταβεί εκ νέου στον αστυνομικό σταθμό για «συμπληρωματικές καταθέσεις», η οποίες διαρκούσαν πέραν των 5 ωρών η κάθε μία χωρίς να της επιτραπεί πρόσβαση σε δικηγόρο ή σε μη-κυβερνητική οργάνωση. Η αστυνομία γνώριζε ότι η γυναίκα είχε διορίσει δικηγόρο, η οποία θα αναλάμβανε την υπόθεση από τη Δευτέρα 28/8/06, προτίμησε όμως να διεξάγει τις ανακρίσεις της πριν να εμφανιστεί η δικηγόρος στο προσκήνιο. Κατά τη διάρκεια των καταθέσεων η αστυνομία άσκησε πίεση στη γυναίκα να αποσύρει την καταγγελία της. Κατά την τελευταία της υποχρεωτική μετάβαση στον αστυνομικό σταθμό στις 25/8/06, η αστυνομία της δήλωσε ότι επειδή ο βιασμός επισύρει την ποινή των ισοβίων, εξυπακούεται ότι ο κατηγορούμενος θα κάνει ότι μπορεί για να αποφύγει την καταδίκη του και ως εκ τούτου κινδυνεύει η ζωή της. Η κοπέλα απέσυρε αμέσως την καταγγελία και το ίδιο απόγευμα μάζεψε τα πράγματα της και μετέβηκε στο αεροδρόμιο, όπου και πήρε το πρώτο αεροπλάνο για τη Ρουμανία. Πολύ βιαστικά, είπε τηλεφωνικώς σε μεταφράστρια που της τηλεφώνησε ότι γυρίζει στην πατρίδα της γιατί φοβάται για τη ζωή της.

Σε διάστημα 45 λεπτών από τη στιγμή που η παραπονούμενη απέσυρε την κατηγορία, ο κατηγορούμενος κυκλοφορούσε ελεύθερος. Η αστυνομία δεν προχώρησε στην εξέταση υπόθεσης εναντίον του ούτε καν για το ζήτημα του ξυλοδαρμού, που πιστοποιήθηκε από την γιατρό. Επίσης, κανένα μέτρο δεν λήφθηκε εναντίον του ταβερνιάρη, που εργοδοτούσε την κοπέλα χωρίς να εξασφαλίσει τις απαραίτητες άδειες και για την κατακράτηση των μισθών της. Μάλιστα, τόσο ζήλο επέδειξε η αστυνομία στο να αποσυρθούν όλες οι

κατηγορίες, που μετέβη η ίδια στο χωριό και εισέπραξε από τον εργοδότη τους οφειλόμενους μισθούς, παραδίδοντας τους στην κοπέλα για να αποσυρθεί και η κατηγορία της κατακράτησης μισθών.

Πέραν από την παράνομη άσκηση πιέσεων στην παραπονούμενη και την παράλειψη της να κινηθεί εναντίον των δύο κατηγορουμένων, η αστυνομία έδωσε στον τύπο αστυνομικά δελτία που περιείχαν μια σειρά από ανακρίβειες, δίνοντας την εντύπωση ότι πρόκειται για φιλήσυχο πολίτη που «μια Ρουμάνα» προσπάθησε να διαβάλει αλλά χάρις την επέμβαση της αστυνομίας η Ρουμάνα απέσυρε τις καταγγελίες και ο φιλήσυχος Κύπριος επέστρεψε στην οικογένεια του, πληροφορίες που ο τύπος άκριτα δημοσίευσε. Απαράδεχτη συμπεριφορά επέδειξε και το καταφύγιο που φιλοξενούσε τη γυναίκα, επιτρέποντας τις επανελειμμένες επισκέψεις της αστυνομίας σε αυτή, γεγονός ανήκουστο για τον διεθνώς ενδεδειγμένο τρόπο λειτουργίας καταφυγίων για θύματα βίας.

Όταν θα ξανάπατε σε μια γραφική ταβέρνα σε κάποιο χωριό της Κύπρου, ψάξτε για τους σύγχρονους σκλάβους που ζουν κρυμμένοι ανάμεσα μας. Μπορεί να μην καταφέρετε να βάλετε τους Κύπριους βιαστές στη φυλακή. Αλλά ίσως να μπορέσετε να περισώσετε ότι απέμεινε από τη ζωή και την αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων, που ήρθαν στην Κύπρο σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, για να αντιμετωπίσουν την σκληρότητα της Κυπριακής κοινωνίας και την αυθαιρεσία της αστυνομίας. 

Ανακοίνωση Τύπου 31/08/2006

ΑΠΑΝΕΜΙ

Κέντρο Πληροφόρησης και Στήριξης Γυναικών 

Μεγάλες πιθανότητες να αθωωθούν από την ίδια την Αστυνομία φαίνεται πως διαθέτουν οι βιαστές στην Κύπρο όταν τα θύματά τους είναι εργαζόμενες αλλοδαπές. Κι αυτό γιατί λόγω των νοοτροπιών που επικρατούν στους εμπλεκόμενους κρατικούς μηχανισμούς, της ανεπαρκούς εκπαίδευσης και στελέχωσής τους, όπως και της έλλειψης συνεργασίας μεταξύ κυβερνητικών υπηρεσιών και μη κυβερνητικών οργανώσεων τα θύματα βίας, βιασμού, σωματεμπορίας ή και σεξουαλικής παρενόχλησης παραμένουν τελικά αβοήθητα και συνεπώς απρόθυμα να εμπλακούν σε ένα δικαστικό αγώνα. Έτσι, το φυσικό επακόλουθο της κατάστασης αυτής είναι η ενίσχυση του αισθήματος υπεροχής στους δράστες.

Στο λυπηρό αυτό συμπέρασμα οδηγεί η τροπή που έλαβε μια υπόθεση βιασμού που κατήγγειλε στις 22 Αυγούστου η Ζ.Ντ. μια 52χρονη γυναίκα από τη Ρουμανία. Ως αποτέλεσμα του χειρισμού της υπόθεσής της από τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, η γυναίκα αυτή αναγκάστηκε τελικά όχι μόνο να αποσύρει τις κατηγορίες της, αλλά και τρομοκρατημένη να εγκαταλείψει εσπευσμένα την Κύπρο. Με τον τρόπο αυτό, ο συλληφθείς ύποπτος, Χ.Γ., ένας 62χρονος Ελληνοκύπριος αφέθηκε ελεύθερος χωρίς να λογοδοτήσει τελικά ενώπιον της δικαιοσύνης, και έτσι «αθωώθηκε» με τον πιο πανηγυρικό τρόπο. Αν και η μη λογοδοσία του υπόπτου ενώπιον της δικαιοσύνης δεν τον καθιστά απαραίτητα ένοχο ή αθώο για την υπόθεση, οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν καθαυτές αποτυπώνουν μια κατάσταση που επικρατεί στις αρμόδιες υπηρεσίες, που έχει ως αποτέλεσμα την αυτόματη αθώωση υπόπτων και την ενοποίηση όπως και την εκ νέου θυματοποίηση των ίδιων των θυμάτων.

Η Ζ.Ντ. που εργαζόταν στην κουζίνα εστιατορίου σε χωριό της επαρχίας Λευκωσίας ζήτησε από θαμώνες του εστιατορίου στο οποίο εργαζόταν βοήθεια, επιδεικνύοντάς τους μώλωπες και εκδορές στο σώμα της. Ταυτόχρονα, υπέδειξε ότι είχε τύχει θύμα βιασμού και ότι κινδύνευε η ζωή της. Ακολούθως ειδοποιήθηκε η

Αστυνομία από το Κέντρο Στήριξης Απανέμι που είχε εν τω μεταξύ ενημερωθεί σχετικώς από τους θαμώνες του εστιατορίου, με αποτέλεσμα τη σύλληψη του δράστη.

Ωστόσο, από τη στιγμή κατά την οποία ξεκίνησε η εμπλοκή της Αστυνομίας στην υπόθεση, η τροπή της άρχισε να λαμβάνει όλο και χειρότερη τροπή για το θύμα. Κι αυτό γιατί, η Ζ.Ντ. άρχισε να δέχεται πιέσεις όπως αποσύρει τις κατηγορίες της. Ταυτόχρονα όμως, μια σειρά από διαδικασίες που προβλέπονται από τη νομοθεσία και αποσκοπούν στο να διασφαλίσουν τα δικαιώματα του θύματος όπως και να αποκλειστεί η εκ νέου θυματοποίησή τους, παρέμειναν ανενεργές. Κι αυτό γιατί η Ζ.Ντ., στερήθηκε όχι μόνο του προβλεπομένου εκτάκτου κρατικού βοηθήματος ως θύμα βίας, αλλά και του δικαιώματός της να αποφασίσει για το δικηγόρο που θα εκπροσωπούσε την υπόθεσή της.

Υπό τις περιστάσεις, το Κέντρο Απανέμι θεωρεί ότι η Ζ.Ντ. πράγματι είναι πιο ασφαλής στη χώρα της παρά στην Κύπρο. Στο συμπέρασμα αυτό οδηγεί η αξιολόγηση του τρόπου λειτουργίας θεσμικών οργάνων που χαρακτηρίζεται από έλλειψη θυματοκεντρικής προσέγγισης, την αναπαραγωγή στερεότυπων αντιλήψεων και συμπεριφορών που αθωώνουν ύποπτους για βιασμό εκ των προτέρων ακόμη πριν την έναρξη της εκδίκασης μιας υπόθεσης. Οι πρακτικές αυτές, δημιούργησαν στην προκειμένη περίπτωση την εντύπωση στα μέσα ενημέρωσης ότι η Ζ.Ντ. δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια 30χρονη σερβιτόρα σε μπυραρία, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ «πήγαινε γυρεύοντας» ή ακόμα ίσως και να προκάλεσε τον «ηλικιωμένο» και άρα σεξουαλικά μη ενεργό και ανυπεράσπιστο ύποπτο. Πληροφοριακά πάντως, το Κέντρο Απανέμι επιθυμεί να θέσει υπ’ όψιν της κοινής γνώμης την ύπαρξη και άλλων περιπτώσεων 30χρονων γυναικών ρουμανικής και άλλης καταγωγής που εργάστηκαν σε μπυραρίες και έτυχαν κακομεταχείρισης και σεξουαλικής παρενόχλησης. Συνεπώς, αυτό καταρρίπτει τον μύθο περί γυναικών από τη Ρουμανία(και άλλων αλλοδαπών!) που επιδίδονται πρόθυμα σε πορνεία, όπως άλλωστε ισχυρίστηκε δημόσια και ο τέως υπουργός δικαιοσύνης Δώρος Θεοδώρου.

Ιδιαίτερη σημασία πρέπει να αποδοθεί στο γεγονός ότι την υπόθεση χειρίστηκε εκ μέρους του κράτους εξ ολοκλήρου η Αστυνομία, ο θεσμικός ρόλος της οποίας περιορίζεται βάσει νομοθεσίας στη διεξαγωγή του ανακριτικού έργου και την παρουσίαση της υπόθεσης στο δικαστήριο, το μόνο δηλαδή αρμόδιο θεσμικό όργανο που δύναται να αποφασίσει για την αθωότητα ή ενοχή ενός υπόπτου.

Περαιτέρω, διαπιστώνεται ότι το Γραφείο Ευημερίας παρέλειψε να επιβλέψει την εφαρμογή των προβλεπομένων διατμηματικών διαδικασιών και να λειτουργήσει ως κηδεμόνας του θύματος. Επίσης, παρέλειψε να παράσχει στο θύμα βίας το προβλεπόμενο έκτακτο κρατικό βοήθημα, γεγονός που κατέστησε το θύμα ευάλωτο σε πιέσεις πανταχόθεν.

Σε ό,τι αφορά τους χειρισμούς του Συνδέσμου για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Βίας στην Οικογένεια με λύπη μας διαπιστώνουμε ότι πέραν της παραχώρησης φιλοξενίας για μερικές μόνο μέρες, τίποτα άλλο δεν προσφέρει σε θύματα βίας. Αντίθετα, ο εν λόγω σύνδεσμος, διευκολύνει άκριτα θεσμικά όργανα κατά την κατάχρηση εξουσίας, παραγνωρίζοντας όχι μόνο το θεσμικό ρόλο που οφείλουν αυτά να διαδραματίσουν αλλά και τον θεσμικό ρόλο που έχει επωμιστεί ο ίδιος ο σύνδεσμος. Ταυτόχρονα, η ενημέρωση του θύματος γύρω από ένα ουσιώδες ζήτημα, αυτό της εξασφάλισης δωρεάν συνηγορίας και εκπροσώπησης διά δικηγόρου δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, λόγω της παράλειψης του Συνδέσμου για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Βίας στην Οικογένεια να μεριμνήσει για αυτή.

Τέλος, ο τρόπος με τον οποίο τα μέσα ενημέρωσης κάλυψαν την υπόθεση του βιασμού της Ζ.Ντ. παραπέμπει σε έλλειψη σοβαρότητας. Η τυφλή εμπιστοσύνη σε «πληροφορίες» με την οποία οι δημοσιογράφοι πίστωσαν τους πληροφοριοδότες τους, συνέβαλε στη διαστρεβλωμένη προβολή της υπόθεσης στα μέσα ενημέρωσης, η οποία με τη σειρά της επέτρεψε τον σχηματισμό λανθασμένων εντυπώσεων στην κοινή γνώμη γύρω από την υπόθεση. Με τον τρόπο αυτό, η απόσυρση των καταγγελιών του θύματος επενέργησε

ανακουφιστικά στην κοινή γνώμη που είδε έναν «ηλικιωμένο» να κατηγορείται «άδικα» από μία «30χρονη Ρουμάνα» για βιασμό.

Ταυτόχρονα, ένας ύποπτος για βιασμό κυκλοφορεί ελεύθερα, χωρίς να δοθεί στη δικαιοσύνη η ευκαιρία να κρίνει για την αθωότητα ή την ενοχή του, γεγονός που ίσως να θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια και σωματική ακεραιότητα άλλων γυναικών.

Αυτό όμως που παρέμεινε σε τελική ανάλυση εγκαταλειμμένο και απροστάτευτο ήταν το θύμα βίας που στερήθηκε των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του.    

Περιπτωσιολογική μελέτη

Ένα υπόμνημα προς την Κοινοβουλευτική Επιτροπή Νομικών  

Η συνωμοσία της σιωπής 

Όταν μετά από 4 χρόνια από τη διάπραξη βιασμού ενός τετράχρονου παιδιού, ο δράστης παραμένει ατιμώρητος, η δικαιοσύνη δεν αποδίδεται, οι διαδικασίες δεν ξεκινούν, ο Νόμος δεν εφαρμόζεται, οι διατμηματικοί κανονισμοί δεν ακολουθούνται, η στήριξη στα θύματα δεν παρέχεται, η θεραπεία στα θύματα δεν προσφέρεται, οι κρατικές υπηρεσίες δεν συνεργάζονται  μεταξύ τους και πάνω από όλα η Γενική Εισαγγελία δηλώνει αναρμόδια, τότε η κοινωνία μας καταδικάζει τα θύματα και εξυψώνει τους θύτες 3.  

Έστω κι αν τα πιο πάνω αποτελούν μια μεμονωμένη περίπτωση -που δυστυχώς δεν είναι- τότε ολόκληρος ο κόσμος γύρω μας δεν είναι ασφαλής και πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας το σύστημα νοσεί.

Όταν ποινικοποιούνται άτομα 4 που κατάγγειλαν δράστες, όταν ποινικοποιείται η δράση οργανώσεων που προασπίζονται τα δικαιώματα των ατόμων αυτών, των θυμάτων της βίας 5, τότε, ακόμα μια φορά, το σύστημα «τιμωρεί» όσους σπάζουν τον κώδικα της σιωπής.

Όταν μέσα ενημέρωσης δεν θεωρούν «είδηση» περιπτώσεις σεξουαλικής βίας ανηλίκων και τη μη- προστασία τους από το σύστημα, τότε το αίσθημα ότι η παντοδυναμία ενός συστήματος που νοσεί έχει αγγίξει όλους τους τομείς και εξουσίες μια συντεταγμένης πολιτείας γίνεται κυρίαρχο.

Όταν για τρία χρόνια υποβάλλονται σε Κοινοβουλευτικές Επιτροπές οι ίδιες καταγγελίες, ξανά και ξανά, για να διασκεδαστούν αμέσως μετά, και εκτός των αιθουσών με δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, τότε η συγκάλυψη αγγίζει βαθιά την κοινωνία μας και μιλά για εδραιωμένη νοοτροπία.

Όταν ένα ολόκληρο σύστημα συστηματικά δεν αποδίδει, τότε μιλάμε για έλλειψη πολιτικής βούλησης.  

Όταν παιδιά βιάζονται και η κοινωνία αδυνατεί να τα προστατέψει και να δώσει το μήνυμα ότι η σεξουαλική ή άλλη μορφή βίας εναντίον τους δεν είναι αποδεκτή ως συμπεριφορά τότε ολόκληρη η κοινωνία, η συντεταγμένη πολιτεία, τα μέσα ενημέρωσης, η Κοινωνία των Πολιτών, το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον φέρουν ευθύνη  μια και ασελγούν συναινώντας στη σιωπή και στο έγκλημα.  

                                                          

3

Το πλήρες ιστορικό της υπόθεσης βρίσκεται στη διάθεση της Επιτροπής.

4

 Μητέρα κινδυνεύει με φυλάκιση για παρακοή διατάγματος ενώ προστάτευε την κόρη της.

5

 Ιστορικό του Κέντρου Απανέμι και η απόπειρα ποινικοποίησης της δράσης τους και η παράλληλη προσφυγή του στην Επιτροπή Αναφορών του Ευρωκοινοβουλίου.

Η ΕΥΚΟΛΙΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

Από τον Κρήσμα 

Ο Κομφούκιος είχε πει ότι οι λέξεις έχουν δύναμη αν, πραγματικά, σκοπούν στο να αποδίδουν τις έννοιες του λόγου. Ο ουσιαστικός σκοπός κάθε λέξης είναι να αποδίδει την έννοια του λόγου. Και ο λόγος, αποδιδόμενος μέσα από κάθε λέξη αποτελεί το θεμέλιο της κοινωνίας. Οι κοινωνίες και κατ’ επέκταση οι πολιτείες τους κτίζονται πάνω στη δύναμη του λόγου τους. Και αυτό μπορούμε να το πούμε σήμερα ρίζα και κατά συνέπεια αιτιότητα πολιτείας. Γιατί κάθε κοινωνία έχει τη ρίζα της και αυτή η ρίζα καθοδηγεί την εξέλιξη της πολιτείας της. Η πολιτεία είναι δομημένη και βαδίζει πάνω στο λόγο ύπαρξης της κοινωνίας της. Έτσι, κάθε λέξη σχετιζόμενη με την έννοια του λόγου της δημιουργεί ύλη στο χώρο και μέσα σε αυτή την ύλη έλκει την αντίστοιχη πράξη της. Και η πράξη μπορεί να είναι είτε καλή, είτε κακή. Η κακοποίηση, ως πράξη βρίσκει το σχετισμό της στη λέξη «ποιείν κακόν». Και εφόσον η πράξη υπάρχει σε μια κοινωνία, η λέξη υπάρχει σε μια κοινωνία, τότε υπάρχει και η κοινωνία του «ποιείν κακόν», επομένως υπάρχει και η πολιτεία με αυτή την κοινωνία αλλά και η αιτιότητα της πολιτείας αυτής. 

Κακοποίηση: Ποιείν κακόν. Αποτελεί μεμονωμένη πράξη, κοινωνικό φαινόμενο αλλά και ρίζα πολιτείας. Της πολιτείας του «ποιείν κακόν». 

Η ενασχόληση με την «πολιτεία του ποιείν κακόν» δημιουργούσε πάντα και συνεχίζει να δημιουργεί και σήμερα ένα χώρο ερωτημάτων τα οποία πάντα γοητεύουν τους ειδικούς τους. Γοητεύουν είναι η λέξη. Και αυτή η γοητεία καλεί πάντα προς έρευνα αναφορικά με τα αίτια, την έκταση και την ένταση αλλά και τη δημιουργία γνωστικού χώρου γύρω από αυτό. Παρά την άσκηση της γοητείας αυτής, η «πολιτεία του ποιείν κακόν», καλά κρατεί και συνεχίζει να εξελίσσεται στη ρίζα της. Και η ρίζα της πολιτείας αυτής δεν είναι παρά το «ποιείν κακόν». Αξίζει να ασχοληθούμε με τον πυρήνα της ρίζας. Γιατί ακόμα και η ρίζα δεν είναι πυρήνας. Αντίθετα η ρίζα έχει το δικό της πυρήνα. Είναι πολλά τα ερωτήματα που συνθέτουν την άσκηση γοητείας γύρω από το φαινόμενο αυτό. Ενδεικτικά αναφέρω ως τέτοια, την αντίληψη και συνείδηση του «ποιείν κακόν», δηλαδή λέξεις που δεν μπορούν να συνθέσουν γνωστικό χώρο βεβαιότητας κατανόησης του φαινομένου, γιατί το ποιείν κακόν δεν έχει ούτε ικανότητα αντίληψης κακού αλλά ούτε και δυνατότητα άσκησης συνείδησης, οι ρόλοι του στενότερου και ευρύτερου περιβάλλοντος στο «ποιείν κακόν» που και πάλι δεν μπορούν να δημιουργήσουν γνωστικό χώρο βεβαιότητας γιατί είναι απλά ρόλοι που επιδίδονται  με τον ένα ή άλλο τρόπο στη δημιουργία και εξέλιξη της πολιτείας «ποιείν κακόν» και πολλά άλλα που τελικά, ασκούμενα γοητευτικά και μόνο δεν στάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου ικανά να σταματήσουν το ποιείν κακόν αφού οι καιροί έτσι αποδεικνύουν. Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί; Κατά τη γνώμη μου επειδή η ενασχόληση με τη ρίζα και τον πυρήνα της «πολιτείας πιοείν κακόν» είναι ακόμα μακράν αληθείας. Και είναι μακράν αληθείας γιατί τελικά το φαινόμενο «ποιείν κακόν» δεν είναι παρά ένα μέρος της καλλιέργειας του εξουσιάζεσθαι. Και αφού οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν μπορούν να ασχοληθούν με την αλήθεια της καλλιέργειας του εξουσιάζεσθαι, πώς μπορούν να κατανοήσουν το ρόλο του υποσυνόλου της πολιτείας «εξουσιάζεσθαι» που είναι ο χώρος «ποιείν κακόν;». Από όσα, λοιπόν, μπορεί να φαντασθεί κανείς ότι συνθέτουν ένα γνωστικό χώρο αληθείας γύρω από αυτό, σε αυτό το δοκίμιο θα ήθελα να ασχοληθώ μόνο με ένα πράγμα. Θα ήθελα να αναφερθώ αποκλειστικά και μόνο σε μια μικρή οπτική γωνία που έχει να κάνει με την ευκολία του ποιείν κακόν ως κοινωνικό φαινόμενο. Πως σχετίζεται η ευκολία της κακοποίησης με τον κοινωνικό χώρο στον οποίο ασκείται; Η ευκολία και μόνο και όχι η κακοποίηση ως φαινόμενο. Γιατί ο βαθμός ευκολίας του ποιείν κακόν, είναι κάτι το οποίο δεν είναι εύκολα ορατό, αλλά πολύ σημαντικό για να κατανοήσουμε την πιθανότητα ύπαρξης ενός γνωστικού σχετισμού. Ευκολία του ποιείν κακόν με την

κοινωνία όπου ασκείται το κακό. Ή , ίσως στο τέλος, και με την κοινωνία από όπου πηγάζει το κακόν. Γιατί τελικά η πηγή και ο δέκτης της πράξης μπορεί να είναι το ίδιο και το αυτό.

 

Ο Αριστοτέλης είχε πει «πράττω στη συνείδηση». Με αυτή την διδασκαλία του στόχευε στο να κάνει εμφανές και κατανοητό ότι υπάρχουν δύο τελείως διαφορετικοί χώροι μεταξύ τους όπου μπορεί να ασκείται μια πράξη. Δηλαδή δύο τελείως διαφορετικοί χώροι μεταξύ τους που μπορεί να κινείται μια οντότητα. Και αυτή του η διδασκαλία πήγαζε από την αναμφισβήτητη γνώση του για τις τρεις ρίζες του όντος εαυτού: τη σκέψη, τη γνώση και την πράξη. Ο ένας χώρος , όπου ο ίδιος ο Αριστοτέλης είχε επιλέξει να ζει είναι ο χώρος της συνείδησης. Και εκεί καλούσε τους άλλους να ζήσουν. Και όλη του η ζωή ήταν να καταδείξει τον χώρο αυτό, την αξία του και τον τρόπο με τον οποίο μπορούσε κανείς να εναποθέσει την ύπαρξή του. Ο άλλος χώρος που ο Αριστοτέλης τον κατέδειξε αλλά δεν είχε αποφασίσει να ζήσει εκεί, ήταν ο φόβος των νόμων. Και αυτό γιατί το αποτέλεσμα που ο φόβος των νόμων φέρνει στις κοινωνίες του φόβου των νόμων δεν είχε καμία σχέση με το αποτέλεσμα που η ζωή στη συνείδηση φέρει. Ο Αριστοτέλης δεν ήθελε να ζήσει στην κοινωνία του φόβου των νόμων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αναγνώριζε την αναγκαιότητά της. Πράγματι, όποιος δεν έχει τη δύναμη και τη ρίζα για να ζήσει στο χώρο της συνείδησης, τότε αναγκαστικά για λόγους ηρεμίας, αλλά όχι εξέλιξης και ολοκλήρωσης θα πρέπει να ζήσει στο χώρο του φόβου των νόμων.  Η ευκολία του ποιείν κακόν δεν υπάρχει ως γνώση στο χώρο της συνείδησης και επομένως στο χώρο αυτό δεν μπορεί να υπάρξει ως πράξη. Αντίθετα, στο χώρο αυτό υπάρχει μόνο η αξία του «ποιείν καλόν». Και μόνο αυτό διδάσκεται. Το άλλο αποτελεί άγνωστο αντικείμενο. Και το καλόν, στο χώρο της συνείδησης δεν μαθαίνεται ως αντίθετο του κακού. Αλλά είναι μια ολόκληρη γνώση ύπαρξης. Το καλό στο χώρο της συνείδησης είναι η γνώση της ύπαρξης που οδηγεί στην ολοκλήρωση. Είναι το λευκό. Δεν έχει ως αντίθετο το μαύρο. Στο χώρο του φόβου των νόμων υπάρχει το άσπρο και ως εκ τούτου υπάρχει το μαύρο. Τα αντίθετα. Επομένως η ευκολία του ποιείν κακόν βρίσκει την πηγή της στο χώρο των αντιθέτων. Και επειδή θα ασχοληθούμε με το χώρο αυτό, φεύγουμε από τον Αριστοτέλη και πάμε, οίκοθεν, στο χώρο του φόβου των νόμων που αποτελεί τη λειτουργία της εν λόγω κοινωνίας όπου το άρθρο αφορά. Ας φέρουμε μπροστά μας μια εικόνα της λειτουργίας της κοινωνίας του φόβου των νόμων. Κάποιος πολίτης μπορεί να σκοτώσει. Θα συλληφθεί, γιατί έτσι λέει ο Νόμος , θα δικαστεί γιατί έτσι λέει ο Νόμος, θα καταδικαστεί και θα εκτίσει την ποινή του γιατί έτσι λέει ο Νόμος. Κάθε άλλος πολίτης που θα δει την επιβολή της ποινής θα πει ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη και ότι αυτό έπρεπε να γίνει και ότι η πολιτεία είναι σωστή και λειτουργεί σωστά. Δεν γνωρίζει κάτι όμως. Πως είτε σωστή απόδοση δικαιοσύνης, είτε λάθος απόδοση δικαιοσύνης, ένα ανθρώπινο ον σκότωσε. Στο άγνωστο για αυτόν υποσυνείδητό του, επικεντρώνεται σε μια σχέση θύτη και θύματος και παίρνει ταυτιστικά το ρόλο του επιτιμητή της ορθότητας της απονομής δικαιοσύνης. Και ερωτάται κανείς, αυτό μπορεί να εμποδίσει την περίπτωση να ξανασκοτώσει κάποιος; Ή μήπως δεν περνάει ασύνειδα στον καθένα ο φόβος ότι και ο επιτιμητής ή ακόμα και το θύμα ή ακόμα και ο δικαστής ή ο νομοθέτης δεν μπορεί να σκοτώσει σε ανάλογες συνθήκες; Η επιβολή του νόμου σημαίνει ταυτόχρονα και την υποβολή στο πρώτο συνειδητό της ατέλειας του ανθρώπινου όντος. Ο φόβος των νόμων καλλιεργεί την εικόνα της ατέλειας του ανθρώπινου όντος και της δυνατότητα που το ον έχει να προβεί σε ακραία πράξη του ποιείν κακόν. Αυτό σημαίνει ότι εγκαθιδρύει κοινωνική στατικότητα και τελικά ο φόβος των νόμων δεν είναι παρά ΦΟΒΟΣ. Τελικά, οι πολιτείες που λειτουργούν στον φόβο των συνεπειών του νόμου δεν είναι παρά πολιτείες που είναι συνδεδεμένες με το φόβο. Και ο φόβος των νόμων είναι ΦΟΒΟΣ. Και ο φόβος δεν μπορεί να ορίζεται γοητευτικά ως καλό ή κακό. Ή περισσότερο να αποτελεί τη βάση αρμονικής κοινωνικής συμβίωσης. Ως αποτρεπτικό μέσο. Γιατί ; γιατί δεν έχουμε κατανοήσει τι είναι ο φόβος. Φόβος εστί, αδυναμία απώλειας του κόσμου της οργής. Και επομένως ακόμα και αν βαπτίσουμε ως καλό την επιβολή του νόμου, λειτουργώντας την πολιτεία μας πάνω στο φόβο της επιβολής εκ των πραγμάτων διατηρούμε σύνδεση με τον

κόσμο της οργής. Και εκεί αναλίσκουμε τα πανεπιστήμιά μας. Επομένως πως είναι δυνατόν να περάσουμε στην γνώση της συνείδησης; Είναι αδύνατον. Είναι διαφορετικοί κόσμοι, είναι αγεφύρωτες σχέσεις.  

Η αναγκαιότητα αυτή, της ύπαρξης του φόβου των νόμων ως ρυθμιστικό και κατασταλτικό μέτρο ταυτόχρονα, σημαίνει αυτόματα ότι είναι βέβαιο πως κάθε κοινωνός πολιτείας έχει την δυνατότητα αλλά και την ικανότητα να ποιήσει κακόν. Την ικανότητα γιατί αγνοεί ως ατομικό ον τη γνώση και το χώρο της συνείδησης ως οικουμενικής γνώσης ολοκλήρωσης. Και τη δυνατότητα γιατί ο ίδιος ο τοποτηρητής της ικανότητάς του , του τη δίνει. Αν λάβουμε υπόψη και το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι μιμητικό ον τότε μιμούμαστε στις κοινωνίες του φόβου των νόμων τον ίδιο τον φόβο μην πράξουμε εκείνο το οποίο ο όμοιος έπραξε. Και έτσι λειτουργούμε μεταξύ μας την κοινωνία αυτή. Η ευκολία, λοιπόν, του ποιείν κακόν στην κοινωνία του φόβου των νόμων, πηγάζει απλά και μόνο από το σύνολο της νομοθεσίας που επιβάλει άρση της προσβολής. Αστική νομοθεσία, ποινική νομοθεσία, διοικητική νομοθεσία. Όλη η νομοθεσία που επιβάλει άρση ή επίλυση ή καταλογισμό ποινής δεν είναι παρά μια νομοθεσία που δείχνει τί δυνατότητα έχει ο κοινωνός της. Όσο μεγαλύτερη η νομοθεσία τότε μεγαλύτερη η δυνατότητα του ποιείν κακόν, τόσο ποιο εύκολο το ποιείν κακόν, τόσο πιο μεγάλη η ανάγκη του να άρουμε το κακόν. Απλό και αναμφισβήτητο. Και όπως είπα, οίκοθεν, δεν εξετάζουμε την αναγκαιότητα , αλλά την ευκολία. 

Η ευκολία του ποιείν κακόν ως κοινωνικό φαινόμενο αντανακλά την πληθώρα το είδος και την βαρύτητα των νόμων μιας πολιτείας σε οριζόντια και κάθετη δομή. Οι νομοθέτες και οι δικαστές χωρίς να το καταλαβαίνουν και πραγματικά πιστεύοντας ότι δικαίως μέτρα παίρνονται δεν αντανακλούν τίποτα άλλο παρά  την κοινωνική ευκολία του ποιείν κακόν.  Αυτή την αλήθεια μπορούμε να την δούμε κάποτε. Αν τη δούμε τότε θα οδηγηθούμε εύλογα σε ένα ερώτημα. Και με την ανάγκη προστασίας τι θα γίνει ; ο Αριστοτέλης είχε πει, επίσης, ότι η ανάγκη κινεί τη συνείδηση . Αν η ανάγκη είναι μόνο η καταστολή, ο παραδειγματισμός ή η τιμωρία, τότε το ποιείν κακόν θα γίνεται ολοένα και περισσότερο πιο εύκολο, και ολοένα και περισσότερο πιο έντονο και πιο ευρύ. Για ένα και μόνο λόγο. Για να εκτονώνεται η ανάγκη που είναι ο παραδειγματισμός και η τιμωρία. Πράγματι, ο παραδειγματισμός και η τιμωρία έχουν ξεφύγει από την ρυθμιστική τους κοινωνική λειτουργία. Αναγκαιούν ύπαρξης και ως εκ τούτου επειδή ικανοποιούν τη δική τους εγωϊκή συνείδηση θέλουν να αναδεικνύονται συνεχώς. Άρα έλκουν και επιθυμούν το αντικείμενο. Γιατί μόνο μέσα από αυτό υπάρχουν. Θέλουν το ποιείν κακόν για να αναδεικνύουν το αντίθετο καλό. Και αυτό αποτελεί μέρος της ευκολίας του ποιείν κακόν. Είναι η ανάγκη του καλού να αναδεικνύει την επιθυμία της ύπαρξής τους μέσα από τον πηγαίο κρίκο που τον συνδέει με το κακό. Που είναι, να το τιμωρεί. Και με αυτό τον τρόπο η λύση και το πρόβλημα είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Με λίγα λόγια , σήμερα ζούμε σε μια πολιτεία που λέει  «μην κάνεις στον άλλον αυτό που δεν θέλεις να κάνει εκείνος σε σένα». Πως μπορούμε λοιπόν να πάμε στην Πολιτεία που λέει «κάνε για τον άλλον ό,τι εκείνος θα ήθελες να κάνει για σένα αν είχε τη δική σου γνώση»;  

Η δεύτερη προσέγγιση στην ευκολία του ποιείν κακόν ως κοινωνικό φαινόμενο είναι η ελευθεριότητα με την οποία προσεγγίζουμε δυο φαινομενικά αντίθετα. Μια μικρή αναφορά έγινε ανωτέρω. Ας την κάνουμε πιο ορατή την αναφορά αυτή. Αντιθετούμε το καλό από το κακό. Προσδιορίζουμε τι εστί καλό και τι εστί κακό. Και παρουσιάζουμε αυτά τα δύο ως αντίθετα και σε αυτό τον άξονα αντιθέτων σύρουμε άλλους άξονες όπως ηθική και αμαρτία ή ποινή και επιβράβευση. Και πολλούς άλλους άξονες αντιθέτων. Έτσι κτίζουμε τον κόσμο των αντιθέτων και περιορίζουμε τη γνωστική μας συνείδηση σε αυτόν. Με τον τρόπο αυτό δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε νοητικά έξω από τους αντιθετικούς χώρους που έχουμε φτιάξει. Και η ζωή μας θα είναι

πάντα η πλώρη και η πρύμνη ενός καραβιού. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από το καράβι  αυτό. Απλά ούτε και αυτό το ξέρουμε. Εκ των πραγμάτων.  Ακόμα και έτσι, το καλό και το κακό δεν μπορούν να αντιθετούνται. Ακόμα και όταν ορίζονται. Είναι διαφορετικοί χώροι. Τι σημαίνει αυτό; Ορίζοντας το καλό και το κακό, αυθαιρετούμε γιατί ξεχνάμε την πραγματική ρήση του Σωκράτη. Ο Σωκράτης είχε πει, «υπάρχει μόνο ένα κακό, η άγνοια της αλήθειας του πραγματικού. Και υπάρχει μόνο ένα καλό, η γνώση της αλήθειας του πραγματικού.» Το όλον αυτό, ανήκει στον δημιουργό, η κατανόηση αυτής της ιδιοκτησίας ανήκει στον άνθρωπο. Και ο  άνθρωπος αντί να περιοριστεί στην κατανόηση αυτής της αλήθειας και να δομήσει την ύπαρξη και εξέλιξή του σε ότι συνεπάγεται αυτή η κατανόηση, επιμένει να στηρίζει τις πολιτείες του πάνω στην ψευδαίσθηση ότι μπορεί να πάρει τη θέση του δημιουργού. Αν δεν γνωρίζεις το όλον δεν μπορείς να γνωρίζεις το καλό και το κακό. Και επομένως δεν μπορείς να το ορίζεις. Αν κατανοήσεις αυτή την αρχή τότε έρχεται και το επόμενο σημείο του δρόμου. Αλλά ούτε στην κατανόηση αυτής της αρχής δεν έχει φτάσει ακόμα η ανθρωπότητα. Πως λοιπόν μπορεί να γνωρίζει ποιο είναι το επόμενο σημείο του δρόμου; Εδώ βρίσκει και την ουσία της η φράση του Κρισναμούρτι, ότι ένα κενό δοχείο βρίσκει την αξία του σε αυτό με το οποίο θα το γεμίσεις. Όταν λοιπόν φτιάχνουμε κοινωνίες ή τις διαιωνίζουμε με την ιδιοτελή ελευθεριότητα καθορισμού και χειρισμού της σχέσης καλού-κακού τότε δεν κάνουμε τίποτε άλλο από να κοινωνούμε από ασυνείδητα ως συνειδητά στην ευκολία του ποιειν κακόν. Και η αντανάκλαση της ευκολίας αυτής δεν είναι παρά η ιδιοτέλεια της ελευθεριότητας καθορισμού του καλού και του κακού. Όταν λοιπόν το κενό δοχείο της εξέλιξης το γεμίζεις με ιδιοτελή ελευθεριότητα τότε παίρνεις ευκολία στο ποιείν κακόν. Γιατί αυτό είναι το υγρό του δοχείου. Ιδιοτελής ελευθεριότητα καθορισμού, χωρίς αξιωματικό σύστημα αναφοράς καλού κακού και φόβος των νόμων ως θεμέλιο πολιτείας είναι οι βάσεις που συνιστούν την ατομική και κοινωνική συμμετοχή στην ευκολία του ποιείν κακόν. Και τα δύο αυτά συντείνουν και συνθέτουν αυτό που καλείται σήμερα εγωϊκή διαφορετικότητα. Η διαφορετικότητα λειτουργεί στην αντίληψή της. Όπως και κάθε τι χρειάζεται την αντίληψή του και λειτουργεί στη γνώση αυτής της αντίληψης. Δεν υπάρχει τίποτε σε ολόκληρο το σύμπαν το οποίο να λειτουργεί έξω από τη γνώση της αντίληψής του. Έτσι και η εγωϊκή διαφορετικότητα λειτουργεί μέσα στο σπήλαιο της άγνοιας του ΕΓΩ. Ο αφέντης που υπηρετώ με ανταμείβει ανάλογα και αυτό είναι κανόνας. Και ο αφέντης ο οποίος συντίθεται από το φόβο των νόμων και την ιδιοτελή ελευθεριότητα καθορισμού καλού κακού είναι η αντίληψη του πεπερασμένου. Η κάθε διαφορετικότητα που κινείται σε αυτή την αντίληψη, απλά, ατενίζει από φαινομενικά διαφορετικές οπτικές γωνίες την ομηρία του πεπερασμένου. Η αντίληψη της ομηρίας του πεπερασμένου δεν είναι παρά ο χώρος όπου ποιείται κακόν. Γιατί, η αντίληψη αυτή δεν δίνει καμία βαρύτητα στην πράξη της παρά μόνο μέσα στα πλαίσια που η πεπερασμένη υποκριτική αντίληψη που κινεί την αντίστοιχη ύπαρξη θέτει. Η ομηρία του πεπερασμένου. Αυτό είναι το άκακο περιστέρι πίσω από το οποίο κρύβεται η εθελοτυφλία της ευκολίας του ποιείν κακόν. Και η εθελοτυφλία αυτή γίνεται αξία. Αυτή η αξία είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Το ειδωλικό καλό και το ειδωλικό κακό. Η πονηρή αλεπού που κρύβει αυτό το νόμισμα είναι πως σαν ορθή αξία εγκαθιδρύεται μέσα από τους περισσότερους. Αλλά ο δάσκαλος Κομφούκιος λέγει ότι, ο βαρκάρης που πλέει στη ροή του ποταμού δεν πηγαίνει αντίθετα προς τη ροή επειδή στην όχθη βαδίζουν χίλιοι ανάποδα. Μόνο αυτός γνωρίζει τη ροή του ποταμού γιατί επέλεξε αυτό το δρόμο. Οι άλλοι, απλά είναι πολλοί και βαδίζουν στην όχθη. Το ορθόν και το λάθος ζυγίζεται μόνο στη ροή του ποταμού και όχι στους περισσότερους. Στην ευκολία του ποιείν κακόν, το άκακο περιστέρι είναι οι κατά τους πολλούς θεμιτές πεπερασμένες αξίες. Η πονηρή αλεπού κατανοείται όταν φύγει η διάθλαση που δημιουργεί το θεμιτό, το κατά τους περισσότερους εξελίξιμο όριο. Ποιο είναι το εξελίξιμο όριο της πεπερασμένης ύπαρξης; Αφού καταλήγει πάντα στον ίδιο πάτο του ξεροπήγαδου. Η κληρονομιά στους απογόνους; Η εγωική διαφορετικότητα ειδωλίζεται μέσα από μια διαθλασμένη εικόνα του πραγματικού.Το Εγώ δεν μπορεί να είναι διαφορετικό. Είναι το ίδιο είδωλο μέσα από πολλές μορφές, που μοιάζουν διαφορετικές αλλά δεν είναι. Και αυτό λέγεται ταυτισμός. Ταυτιζόμαστε σε πεπερασμένες θεμιτές αξίες με γνώμονα τη γνώμη των περισσότερων που στην πραγματικότητα είναι

ίδιοι για να δημιουργήσουμε ένα ειδωλικό κόσμο, όσον αφορά το πραγματικό, ελευθερούμενοι στον αυθαίρετο καθορισμό καλού κακού και στην αντιμετώπισή του. Δηλαδή, κτίζουμε στιγμή στιγμή, την ευκολία του ποιείν κακόν γιατί αγνοούμε την αλήθεια του καλού. Αφού αγνοούμε το πραγματικό. Και με αυτό τον τρόπο αφαιρούμε τη δυνατότητα γνώσης του πραγματικού. Άρα τη δυνατότητα εξέλιξης. Και εδραιώνουμε το ένα και μοναδικό κακό που είναι η άγνοια. Έτσι, ότι και αν πούμε υπηρετούμε πάντα τον ίδιο αφέντη. Την άγνοια. Η ποινή των νόμων είναι μέρος αυτής της υπηρεσίας. Όπως και η βία είναι μέρος αυτής της υπηρεσίας. Είναι η υπηρέτηση του ίδιου αφέντη. Ακόμα και ο τρόπος που μοιάζει διαφορετικός, δεν είναι διαφορετικός. Διαφέρει η κοινωνία συνείδησης από την κοινωνία ανάγκης. Σε αυτή την εγωϊκή διαφορετικότητα ο θύτης και το θύμα μοιάζουν διαφορετικά. Αλλά και οι δύο βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Ο θύτης για ένα θύμα δεν είναι παρά το θύμα για έναν άλλο θύτη. Και τα δύο δεν είναι παρά τα δημιουργήματα μιας κοινωνίας που ζει μέσα στην ευκολία παραγωγής θύτη και θύματος. Η κοινωνία του εγώ έχω είναι η κοινωνία που εύκολα ποιείν κακόν. Αλλά η κοινωνία που έχει ως θεμέλιο και αιτότητα ύπαρξης την κατανόηση της ύπαρξης είναι το ζητούμενο ιδεατόν.  Το ερώτημα είναι αν μπορούμε και με ποιο τρόπο κατανοώντας την αλήθεια αυτή και ότι συνεπάγεται να οδηγηθούμε στο χώρο της γνώσης της συνείδησης. Όχι σε ατομικό επίπεδο αλλά σε επίπεδο βάσης και θεμελίου κοινωνίας και κατ’ επέκταση πολιτείας. 

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα αποτελεί αντικείμενο άλλης ενασχόλησης και όχι του παρόντος άρθρου.  

Ευχαριστώ την κυρία Τζούλια Καλημέρη που μου έδωσε την ευκαιρία σε αυτό το όμορφο τεύχος να εκφράσω μερικές από τις απόψεις μου και με πολύ μεγάλη αγάπη και ευχαρίστηση αφιλοκερδώς παρέχω στο Απανέμι τη δυνατότητα σε αυτό το τεύχος να παρουσιάσει το παραμύθι μου «Η ΚΙΡΑΝΑ ΚΑΙ Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ» σε όσο αριθμό αντιτύπων θέλει, που θα αποτελούν κομμάτι αυτού του τεύχους. 

Ευχαριστώ!  

   

ΚΩΔΙΚΑΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΑΝΕΜΙ  

Οι κανονισμοί αποτελούν ένα συγκερασμό παγκόσμιων αναγνωρισμένων πρακτικών και κανόνων μετά από επεξεργασία με την ομάδα Απανέμι. Οι κανονισμοί εμπλουτίζονται σε τακτά διαστήματα καθώς εξελισσόμαστε ωστόσο δεν υποκαθιστούν την κύρια ανθρωποκεντρική προσέγγιση και λόγο ίδρυσης του Κέντρου η οποία είναι να δημιουργήσει ένα νέο μοντέλο εφαρμοσμένων πρακτικών με αποδέκτες τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, με τρόπο οποίος να έχει ανθρωπιά, συνεχιζόμενη και βαθιά γνώση του αντικειμένου και αποτελεσματικότητα  

σε σχέση με κάθε χρήστη/ρια υπηρεσιών  

1. θεωρεί το συμφέρον του χρήστη υπηρεσιών ως πρώτη προτεραιότητα 2. σέβεται και προστατεύει τα νομικά και ανθρώπινά του δικαιώματα 3.  σέβεται το δικαίωμα εμπιστευτικότητας και ιδιωτικότητας - εξαιρουμένων των περιπτώσεων που ορίζονται από το νόμο και αναγνωρισμένων κανόνων δεοντολογίας συγκεκριμένων ειδικοτήτων. 4. ανταποκρίνεται με ενσυναίσθηση σε κάθε χρήστη υπηρεσιών με προσωπικό ενδιαφέρον και υπηρεσίες 5. δέχεται τα σχόλια του χρήστη υπηρεσιών όπως λέγονται, αποφεύγοντας την κριτική ή την έκφραση προσωπικών απόψεων ακόμα και αν υπάρχουν διατυπωμένες κατηγορίες ή επιβαλλόμενες ποινές προς τον χρήστη υπηρεσιών 6. προσφέρει υπηρεσίες χωρίς να καταλογίζει ευθύνες ή αιτιάσεις προς τον χρήστη υπηρεσιών 7. εκφράζει και τρέφει μεγάλη αποφασιστικότητα για λογαριασμό του χρήστη υπηρεσιών 8. προασπίζεται τα δικαιώματα του χρήστη υπηρεσιών ανεξάρτητα των δικών του πεποιθήσεων ή απόψεων 9. δεν δίνει ή καλλιεργεί λάθος ή ανέφικτες προσδοκίες προς τους χρήστες υπηρεσιών 10. όταν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ δυο χρηστών υπηρεσιών τότε ενεργεί για τα συμφέροντα μόνο ενός από τους δυο αφού πρώτα διευθετήσει την παραπομπή του άλλου σε διαφορετικό λειτουργό. 11. τηρεί τον επαγγελματικό κανόνα να μην αναπτύσσει ερωτικές σχέσεις με χρήστη υπηρεσιών 12. παραπέμπει σε άλλον λειτουργό εκείνες τις περιπτώσεις που υπήρξε προσωπική σχέση στο παρελθόν

13. κάνει παραπομπές και ενημερώνει άλλες υπηρεσίες με γνώμονα ΜΟΝΟ το καλύτερο συμφέρον του χρήστη υπηρεσιών αποφεύγοντας κάθε σύγκρουση συμφέροντος κατά τη διαδικασία. 14. δίνει την ευκαιρία σε συνάδελφους λειτουργούς να απευθυνθούν για στήριξη όταν οι ίδιοι τραυματίζονται από το χειρισμό μιας υπόθεσης ή διαφαίνονται σημάδια κόπωσης στην εργασία.  

σε σχέση με συναδέλφους, άλλους επαγγελματίες και το κοινό  

1. κάνετε σχέσεις με άλλους συνάδελφους οι οποίες θα προάγουν τον αμοιβαίο σεβασμό, δημόσιο σεβασμό, και βελτίωση των υπηρεσιών  2. κριτικές αναφορές προς συναδέλφους γίνονται μόνο όταν μπορούν να υποστηριχτούν και επιβεβαιωθούν και είναι εποικοδομητικές 3. φροντίστε το περιβάλλον όπου συναντάστε να προωθεί σχέσεις ηρεμίας και αλληλοκατανόησης και δημιουργείστε χρόνο για να ασχοληθείτε με πράγματα τα οποία δυσχεραίνουν την επικοινωνία 4. δημιουργείστε σχέσεις αμοιβαίου σεβασμού με άλλους επαγγελματίες του τομέα σας 5. ενσυνείδητα αποφεύγετε να δέχεστε τα σχόλια και αβάσιμες φημολογίες οι οποίες αφορούν άλλους συναδέλφους ή συνεργάτες επαγγελματίες 6. μοιραστείτε τη γνώση και ενθαρρύνεται τον επαγγελματισμό στην προσφορά υπηρεσιών στο τομέα σας μεταξύ συνεργατών και συναδέλφων εθελοντών ή επί πληρωμή 7. προσφέρετε βοήθεια σε νέους συνεργάτες που δεν έχουν πείρα και προωθείστε συστηματική την ποιότητα και επαγγελματισμό στις επαγγελματικές σας ανταλλαγές 8. επιβεβαιώνεται διαρκώς πως εθελοντές στο τομέα σας έχουν συνεχές εκπαίδευση, επίβλεψη, αναφορές και νέο υλικό και στήριξη για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στο έργο τους 9.ενεργείστε υπέρ της πρόληψης και ενημέρωση για θέματα βίας και κακοποίησης και ενεργείστε προσαυξητικά σε κάθε προσπάθεια στο τομέα αυτό 10. σεβαστείτε του νόμους της χώρα που εξασκείστε καθώς εργάζεστε να αλλάξετε εκείνους τους νόμους και πρακτικές που είναι άδικοι, με διάκριση ή μη επαρκείς  

για τις επαγγελματικές της/του επαφές   

1.συντηρήστε υψηλά επαγγελματικά και προσωπικά σταθερές στην απόδοση τη υπηρεσία και υπεράσπιση των χρηστών υπηρεσιών 2.αναζητήστε και προσηλωθείτε στο βάθος στης εμπειρίας και της γνώσης στην απόδοση υπηρεσιών προς τους χρήστες 3.μην κάνετε διακρίσεις προς οποιονδήποτε θύμα, υπάλληλο, συνάδελφο, συνεργάτη, ξένο συνεργάτη επαγγελματία ή άτομο στη βάση της ηλικίας, του φύλου, ανικανότητας, ηθικότητας, φυλής, προέλευσης, θρησκευτικών πεποιθήσεων, σεξουαλικών προτιμήσεων 4.μην αποκαλύπτετε ποτέ δημοσίως το όνομα ή άλλα στοιχεία χρήστη υπηρεσιών εκτός από τις περιπτώσεις που υπάρχει άδεια από τον/την ιδιο/α ή δικαστική απαίτηση 5.δημοσίως θα πρέπει να διαχωρίζετε την προσωπική άποψη με εκείνη του οργανισμού για τον οποίο εργάζεστε ή είστε μέλος 6.μην αξιοποιείτε τη θέση την οποία έχετε για να εξασφαλίσετε δώρα, χρηματα ή άλλες αμοιβές, ευεγερτηματα ή προνόμια. 7.αναφέρετε σε σχετικές αρχές όσους επαγγελματίες γνωρίζετε πως κακοδιαχειρίστηκαν μια υπόθεση ατόμου με ακριβή στοιχεία

8.αναφέρετε σε σχετικές αρχές κάθε σύγκρουση συμφέροντος που εμποδίσει είτε εσάς ή άλλον επαγγελματία να προσφέρει ικανοποιητική υπηρεσία προς χρήστη, συνεργάτη, ή την αμεροληψία του.  

για το χώρο εργασίας  

1.σεβασμό στην καθαριότητα, υγιεινή και τάξη του χώρου εργασίας 2.φροντίστε τη μη χρήση διακριτικών που αφορούν προτιμήσεις σε φύλο, φυλή, θρήσκευμα, κομματική ή άλλη προτίμηση, χρήση συμβόλων και αναφορών που να δηλώνουν ιδεολογική ή άλλη τοποθέτηση 3.δημιουργείστε συνθήκες που να επιτρέπουν την επικοινωνία με τον χρήστη υπηρεσιών - συνθήκες που δεν διακόπτουν την επικοινωνία (τηλεφωνά κλπ) - έχετε μικρά χρηστικά αντικείμενα που διευκολύνουν επικοινωνία (χαρτομάντιλα, ή σφαγιδούλες επιβράβευσης για παιδία κλπ 4.τηρείται διαχωρισμό μεταξύ των προσωπικών και επαγγελματικών αντικειμένων στο χώρο εργασίας 5.επιλέξτε εικόνες ή αφίσες που να προάγουν την θετικότητα 6.«νιώστε» το χώρο και επεμβαίνετε συχνά με ανανεωτικές ιδέες 7.σεβαστείτε τη χρήση κάθε χώρου ξεχωριστά και διατηρήστε την ιδιότητα του (χώρος συνεδρίων για μεγάλους, για παιδιά, Απανεμι family room, γραφεία λειτουργών, υποδοχή κλπ) 8.ελέγξτε καθημερινά την είσοδο – τι είναι αυτό που βλέπει πρώτη φορά το άτομο που έρχεται 9.επιλέξτε την τυπική αλλά ζεστή ανθρώπινη προσέγγιση στην τηλεφωνική γραμμή ή προσωπική επαφή και μην εικάζετε ότι μπορεί να υπάρξει «οικειότητα»  10.φροντίστε με μικρές επιπρόσθετες «επεμβάσεις» το χώρο που ξαφνιάζουν θετικά και δεν κατηγοριοποιούν άτομα και συνθήκες επικοινωνίας 11.μην αλλάζετε δραματικά κάτι χωρίς την ανταλλαγή απόψεων με άλλους συνεργάτες 12.εμπέδωση του σχεδιασμού του χώρου βάση του μοντέλου των 5 intelligences 13.μην απομακρύνεται υλικό ή φακέλους από το χώρο 14.σεβαστείτε το συγγραφικό ή δημιουργικό/πνευματικό δικαίωμα του οργανισμού που εργάζεστε και άλλων φορέων/ατομων ή οργανώσεων  

Εκδόσεις : 

-

Κώδικας Πρακτικών Κέντρου Απανέμι 

-

Να είσαι και να Αισθάνεσαι Ασφαλής (Εκστρατεία για Ενδοοικογενειακή Βία)

-

Εκπαιδευτικό υλικό (Ενδοοικογενειακή Βία και Κακοποίηση, Διεύθυνση Καταφυγίου, Θύματα Σωματεμπορίας και Βασανιστηρίων)

-

Πολιτική Εμπιστευτικότητας Κέντρου Απανέμι

-

Πολιτική Διαφορετικότητας και Ίσων Ευκαιριών 

-

Πολιτική για Διαδικασίες σε Περιπτώσεις Θανάτου Κέντρου Απανέμι

-

Περιβαλλοντική Πολιτική Κέντρου Απανέμι

-

Κανονισμοί για Στεγη Προστασίας

-

Έκδοση ΕΥΧΡΗΣΤΟΥ ΟΔΗΓΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ για μετανάστες 

Φιλμ, ντοκιμαντέρ  

-

Χαιρετισμός με την ευκαιρία των εγκαινίων του Κέντρου από τον στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο. 

-

“Κουράγιο”: μια ταινία για την κοινωνική ενσωμάτωση προσφύγων στην Κύπρο   

Έρευνα/Εκθέσεις: 

-

Συνθήκες Διαβίωσης Αιτούντων Άσυλο στο Κέντρο Υποδοχής Κοφίνου στην Κύπρο (Living conditions of Asylum Seekers at Kofinou Reception Centre in Cyprus),  με εντολή της UNHCR, Απρίλιος 2005)      http://ec.europa.eu/dgs/justice_home/doc/dg_eval_Cyprus_0306_en.pdf            http://www.unhcr.org/cgi-bin/texis/vtx/rsd/rsddocview.pdf?tbl=RSDCOI&id=44c4e3c44 

-

Απανέμι, ένα νέο μοντέλο  μέριμνας (Apanemi, a new model for extending care), παρουσίαση Καλών Πρακτικών, Ερυθρός Σταυρός, Βιέννη, Ιανουάριος 2005).        http://www.roteskreuz.at/show_medium.php?mid=8746 

-

«Ο Γάμος ως Μεταναστευτική Πύλη στην Ευρώπη  - Εξέταση Περιπτώσεων από την Κύπρο» (Marriage as a gate to Migration in Europe – case studies from Cyprus), Μπρατισλάβα 2006                  http://www.emz-berlin.de/konf_e/pdf/Heirat3_reader.pdf 

-

Παρατήρηση Συνθηκών Κράτησης Αιτούντων Άσυλο στα Νέα Κράτη Μέλη, 2006, Έκθεση για την Κύπρου (Monitoring the Detention Conditions of Asylum Seekers in the New Member States 2006, CYPRUS report).       http://alternatives-to-detention.org/?lp_lang_pref=sl_SI&paged=2       http://www.humanrights-edu-cy.org/Ann%2010%209%2006Six%20Month%20Country%20Report.htm 

-

Παρατήρηση Συνθηκών Κράτησης Αιτούντων Άσυλο στα Νέα Κράτη Μέλη, 2006, Έκθεση για την Ουκρανία (Monitoring the Detention Conditions of Asylum Seekers in the New Member States 2006, UKRAINE report).         http://alternatives-to-detention.org/?lp_lang_pref=sl_SI&paged=2 

-

«Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Απελάθηκαν αΠό την Κύπρο» (Human rights are deported from Cyprus) Στρασβούργο, 13-14 Δεκεμβρίου 2006, Συνέδριο Επιτρόπων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων