Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Ακόμα ένα θύμα ενδοοικογενειακής βίας πεταμένο στο πηγάδι



Με την ανάσυρση του πτώματος της γυναίκας από πηγάδι στην Ποταμιά ανασύρεται μια άλλη πλευρά της απωθητικής πραγματικότητας. Στατιστικά της αστυνομίας Κύπρου θεωρούν ότι το 20% των φόνων και ανθρωποκτονιών που έγιναν από το 1980 μέχρι το 2006, ήταν ενδοοικογενειακές. Σε ευρωπαϊκές χώρες με εμπεδωμένη την πολιτική και πρακτικές κατά της βίας εναντίον γυναικών θεωρείται ότι οι μισές από τις ανθρωποκτονίες οφείλονται κυρίως στην εξέλιξη της ενδοοιγενειακής βίας με κύρια θύματα γυναίκες και παιδιά.(Υπουργείο Εσωτερικών Αυστρίας 2008).

Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως η βία κατά γυναικών και παιδιών εντός του οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντος, αν αφεθεί να εξελιχθεί, καταλήγει στην ανθρωποκτονία. Θυμόμαστε όλοι τις περιπτώσεις που πτώματα γυναικών ανασύρονται από σκουπιδότοπους, χωματερές, ή βρίσκονται καμένες και τεμαχισμένες σε μια προσπάθεια να χαθούν τα ίχνη που επιβαρύνουν τον δράστη.

Οι κυβερνητικές υπηρεσίες είναι αναποτελεσματικές να προσφέρουν προστασία στα θύματα τα οποία αφήνονται μόνα τους. Αν έχουν δε και το επιπρόσθετο χαρακτηριστικό να κατάγονται από άλλη χώρα, όπως στην περίπτωση της Ποταμιάς, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συνεχίσουν αποκομμένες από οποιαδήποτε δυνατότητα στήριξης. Η Πολιτεία αδυνατεί να παράσχει προστασία της ζωής, εναλλακτικές λύσεις και διέξοδο στα προβλήματα χιλιάδων γυναικών στην Κύπρο. Για να καλύψει τις «αστοχίες» της πολλές φορές κατηγορεί τα ίδια τα θύματα που δεν καταγγέλλουν τους δράστες ή επιλέγουν να αποσύρουν τις καταγγελίες λίγο πριν την εκδίκαση της υπόθεσης. Η αλήθεια βρίσκεται ωστόσο αλλού. Το άτομο που νιώθει ότι ο Νόμος είναι με το μέρος του και πως εφαρμόζεται ενώ ταυτόχρονα του προσφέρονται εναλλακτικές λύσεις για να ξεφύγει από τη βία και την κακοποίηση δεν επιστρέφει στο περιβάλλον της κακοποίησης, δεν θέτει τον εαυτό του σε κίνδυνο και προσπαθεί – με δυσκολία – αλλά προσπαθεί, να ξαναχτίσει τη ζωή του από την αρχή.

Επιπρόσθετα, η Πολιτεία για να καλύψει τις «αστοχίες» της πολεμά πρωτοβουλίες πολιτών έξω από τα αναποτελεσματικά στεγανά, κλείνει καταφύγια αντί να τα ενισχύει, φιμώνει οργανώσεις. Η γελοιότερη κατηγορία από χείλη κυβερνητικού αξιωματούχου που ακούσαμε ποτέ ως Απανέμι ήταν ότι «βοηθάμε αλλοδαπές γυναίκες» και αυτό θεωρήθηκε μομφή για έναν οργανισμό που βοήθησε πάνω από 5000 άτομα.

Η πραγματικότητα είναι άλλη και σκληρά κυνική. Το κράτος αν δεν υποστηρίξει την ύπαρξη δομών που βοηθούν θύματα βίας, δεν θα γλιτώσει τη .. «δαπάνη» απλά θα αξιοποιήσει τους πόρους του για να ανασύρει πτώματα από πηγάδια όπως της Ποταμιάς ή την χωματερή του Κοτσιάτη και να συντηρήσει δια βίου ακόμα έναν κατάδικο στις κεντρικές φυλακές αν εξιχνιάσει το έγκλημα.

Η κύρια ερώτηση παραμένει αναπάντητη: Πόσο αξίζει ή σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή; Και γιατί πρέπει να χάνεται ή να εξαθλιώνεται ενώ θα μπορούσαν να υπάρξουν άλλες λύσεις.

2 σχόλια:

Αντιπολιτευόμενος είπε...

Ροουζ, η πολιτεία δεν αδυνατεί να προστατεύσει τις γυναίκες θύματα βίας. Δεν θέλει. Κι αυτό γιατί όλοι βολεύονται με τον τρόπο αυτό. Η συνειδητή αδράνεια του κράτους βολεύει π.χ. τους δημόσιους υπάλληλους που ξέρουν πως δεν θα δοθούν κονδύλια για καταφύγια, και άρα τα χρήματα αυτά μπορούν να διατεθούν σε μισθολογικές αυξήσεις στο δημόσιο. (Ναί, τόσο ευτελείς είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Κύπρο...). Βολεύονται και οι πολιτικοί, οι οποίοι με την ανυπαρξία δομών προστασίας των θυμάτων μπορούν να παρέχουν προστασία σε δράστες ή σε θύματα, ανάλογα με την περίπτωση, και πάντα με το αζημίωτο. Αν δεν καθαρίσει αυτός ο βόθρος της εξουσίας, τα θύματα βίας δεν μπορούν ποτέ να ελπίζουν σε τίποτα σε αυτόν τον τόπο.

rose είπε...

Υπάρχουν πολλά είδη βιας Αντιπολιτευομενε και πολλοί αποδέκτες

δε θα καθαρίζει εύκολα