Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Οτι δεν φαίνεται δεν υπάρχει! Το ΛΥΣΑΜΕ!

Μεταφέρω εδώ αποσπάσματα από άρθρο της εφημερίδας ΠΟΛΙΤΗ - 15/07/2009 του Μιχάλη Σταύρου τα σχόλια στην παρένθεση.

Αν δεν ήταν τραγικό θα μπορούσαμε να γελάμε...



Σεπτέμβριο αλλάζουν οι όροι εργοδότησης «καλλιτέχνιδων»


Καμπαρέ με ερμηνεύτριες
Επειδή ο όρος καλλιτέχνιδα φέρει βαρύ αρνητικό φορτίο και έχει γίνει συνώνυμος με την πόρνη, προβάλλεται πλέον ο όρος της ερμηνεύτριας. Τι θα ερμηνεύει; 'Αγνωστο ακόμα.
(Ενώ το "ερμηνευτρια" έχει μια άλλη αίγλη ... Η απορία του δημοσιογράφου εύλογη. Η υποκρισία φανερή)

Θετικά κρίνονται τα πρώτα αποτελέσματα από την εφαρμογή των νέων όρων εισόδου και εργοδότησης στην Κύπρο καλλιτέχνιδων και καλλιτεχνών, από τη Κοινοβουλευτική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. ("Κοιμήσου αγγελούδι μου...")
Όπως ανέφερε σε χθεσινή συνεδρία ο Σοφοκλής Φυττής, η Επιτροπή ενημερώθηκε πως από την 1η Σεπτεμβρίου θα τερματιστούν οι χαλαρώσεις στις διαδικασίες, με στόχο οι αυστηρότεροι όροι να συμβάλουν στη μείωση της διακίνησης και εκμετάλλευσης καλλιτέχνιδων. (με το μαλακό γιατί 3000 ιδιοκτητες νυκτερινών κέντρων χεστηκαν από το φόβο τους)

Τρεις κατηγορίες
Σύμφωνα με την ενημέρωση της οποίας έτυχε χθες η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, από τούδε και στο εξής οι καλλιτέχνες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. (Αν ενημερώθηκαν άξιος ο μισθός τους - Εκπαιδευτικό ιδρυμα δεν το ονομάζουμε καλύτερα, τόσα και τόσα μαθαίνουν οι βουλευτές μας στις επιτροπές που δεν θα τα μάθαιναν μια ολοκληρη ζωή) Τους πνευματικούς δημιουργούς,(όπως της χορογραφου του γνωστού "Κάτσε κάτω από την μπάρα") τους ερμηνευτές (της...χορογραφίας) και το υποστηρικτικό προσωπικό(κάποτε τις έλεγαν λεκανατζούδες και ήταν αξιοπρεπές). Σύμφωνα με τους νέους κανονισμούς, για καλλιτέχνες που έρχονται στην Κύπρο για συναυλίες κλπ εκδίδονται άδειες παραμονής έως και 30 ημέρες από το Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης. Για τις καλλιτέχνιδες που πρόκειται να εργοδοτηθούν σε καμπαρέ οι άδειες εκδίδονται από επιτροπή της οποίας προεδρεύει το εκπρόσωπος του Τμήματος Εργασίας και συμμετέχουν εκπρόσωποι του Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης, του ΚΟΤ (???) και της Αστυνομίας.

Αυστηρά κριτήρια (τρέμουν όλοι τώρα)
Οι καλλιτέχνιδες που θα στελεχώνουν τα καμπαρέ στο μέλλον θα είναι πιο «ώριμες», αφού το κατώτατο όριο ηλικίας αυξάνεται από τα 20 στα 21. Παλαιότερα το όριο ηλικίας ήταν το 18ο.(Καλύτερα να τους επιτρέπατε να συνδικαλιστούν κι ας ήταν 18). Επίσης, οι καλλιτέχνιδες που πλέον θα ονομάζονται «ερμηνεύτριες», πρέπει να έχουν τουλάχιστον ένα χρόνο πείρας για να μπορούν να εργαστούν στα μουσικοχορευτικά κέντρα ή καμπαρέ. (Έννοια σας και όλες έχουν. Στην Κύπρο έρχονται μετά τους βιασμούς τους σε Ευρώπες και Ασίες... Πολύ ενημερωμένους σας βρίσκω) Όπως ανέφερε ο πρόεδρος της Ειδικής Επιτροπής για τις άδειες εισόδου, Δημήτρης Μιχαηλίδης, πλέον οι καλλιτέχνιδες θα πρέπει να είναι ομάδες τεσσάρων ατόμων και όχι δύο, με προϋπόθεση όμως τα δύο μέλη της ομάδας να συμμετέχουν σε αυτήν τον τελευταίο χρόνο. (Η μαζικοποίηση της εκμεταλευσης - μα τι ωραίες ιδέες δίνεται στους μαστροπούς - οικογένειες ολοκληρες θα ενοικίαζονται και οι Αδελφές ΤΣΑ-ΤΣΑ - όχι από το Λαγκαδά - σε μεγάλη Ατραξιόν!) Οι καλλιτέχνιδες πάντως για να πάρουν άδεια πρέπει να αποδείξουν πως έχουν προηγούμενη πείρα, η οποία θα αποδεικνύεται από έγγραφα. Η ασφαλιστική αυτή δικλείδα ίσως να μην είναι τόσο αποτελεσματική, καθώς στις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι καλλιτέχνιδες, είναι γνωστό ότι τέτοια έγγραφα μπορούν να αποκτηθούν με το ανάλογο αντίτιμο. (Σώπα τώρα, ενώ τα άλλα έγγραφα θα είναι νόμιμα;)

Θετικά στοιχεία
Στη χθεσινή συνεδρία παρουσιάστηκαν και στοιχεία για τις οκτώ συνεδρίες (Κι ούτε μια πρόσκληση ρε παιδί μου σε ΜΚΟ να έρθουν; εκτίθεστε φιλολαϊκή πρόεδρε - εκτίθεστε) της επιτροπής που εξετάζει τις άδειες εισόδου καλλιτέχνιδων. Σύμφωνα με αυτά, η επιτροπή εξέτασε αιτήσεις για 69 υποστατικά και ενέκρινε 539 αιτήσεις για τις οποίες εκδόθηκαν 377 άδειες εισόδου. Από αυτές μόνο 250 έφθασαν στην Κύπρο για εργασία. Από την πλευρά της, η Μαρία Κυραϊζή, εκπρόσωπος των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας, (καλά κάποιες δεν ντρέπονται να υποστηρίξουν όσα λένε αν οχι επειδη σπουδασαν 2 χρόνια κοινωνική εργασία αλλά τουλάχιστον επειδη είναι γυναίκες;) ανέφερε πως το 2008 υπήρξαν 104 περιπτώσεις αποδεδειγμένης εκμετάλλευσης προσώπων, εκ των οποίων οι πλείστες αφορούσαν σεξουαλική εκμετάλλευση, ενώ το 2009 υπήρξαν μόνο 8 υποθέσεις. (ΤΟΣΑ είναι και τα κρεβάτια στο κυβερνητικό σας καταφύγιο. Αφού ΓΕΜΙΣΕ - τέλειωσε, το κλείσατε. ΚΑΛΑ δεν ντρέπεστε τα μούτρα σας να λέτε οτι πατάξατε το φαινόμενο επειδή φιμώθηκαν τα θύματα;)

Αγκάθι τα προσόντα (να ήταν μόνο αυτά)
Το σημαντικότερο ίσως πρόβλημα στη λειτουργία της νέας διαδικασίας είναι η αναγκαιότητα προσκόμισης πιστοποιητικών για τα προσόντα των καλλιτέχνιδων, (γιατί οι πίπες άμα τη εμφανίση τους δεν είναι ικανοποιητικά προσόντα;) καθώς προσκομίζονται πλαστά έγγραφα. Από την 1η Σεπτεμβρίου θα απαιτείται πιστοποίηση της εγκυρότητας των εγγράφων από τις αρμόδιες αρχές των χωρών τους. (Παρούσας της οικονομικής κρίσης φροντίζει το ΑΚΕΛ για νέες θέσεις εργασίας στις πρώην κομουνιστικές χώρες. Από εκει θα ξεκινησουμε να μειώσουμε την ανεργία και μετά στην Κύπρο) Επίσης, δεν επιτρέπεται η μετακίνηση (με φορτηγά κρεοπωλείου φαντάζομαι) από τον εργοδότη κατά τους πρώτους 6 μήνες, εκτός και εάν προκύψει εργατική διαφορά. (Λάου-λάου μας το έφεραν = ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΩΝ "ΕΡΜΗΝΕΥΤΡΙΩΝ" ΣΤΟΥΣ 6 ΜΗΝΕΣ - Να μην ικανοποιησουμε και κάποιες απαιτήσεις των ιδιοκτητών καμπαρέ;; Ετσι θα τα αφήσουμε τα παιδια;;)


ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΜΕΡΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

ΑΛΛΑ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΙΔΕΣ ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ;

ΟΤΑΝ ΞΑΝΑΒΓΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΠΕΙΣΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ ;

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Ακόμα ένα θύμα ενδοοικογενειακής βίας πεταμένο στο πηγάδι



Με την ανάσυρση του πτώματος της γυναίκας από πηγάδι στην Ποταμιά ανασύρεται μια άλλη πλευρά της απωθητικής πραγματικότητας. Στατιστικά της αστυνομίας Κύπρου θεωρούν ότι το 20% των φόνων και ανθρωποκτονιών που έγιναν από το 1980 μέχρι το 2006, ήταν ενδοοικογενειακές. Σε ευρωπαϊκές χώρες με εμπεδωμένη την πολιτική και πρακτικές κατά της βίας εναντίον γυναικών θεωρείται ότι οι μισές από τις ανθρωποκτονίες οφείλονται κυρίως στην εξέλιξη της ενδοοιγενειακής βίας με κύρια θύματα γυναίκες και παιδιά.(Υπουργείο Εσωτερικών Αυστρίας 2008).

Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως η βία κατά γυναικών και παιδιών εντός του οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντος, αν αφεθεί να εξελιχθεί, καταλήγει στην ανθρωποκτονία. Θυμόμαστε όλοι τις περιπτώσεις που πτώματα γυναικών ανασύρονται από σκουπιδότοπους, χωματερές, ή βρίσκονται καμένες και τεμαχισμένες σε μια προσπάθεια να χαθούν τα ίχνη που επιβαρύνουν τον δράστη.

Οι κυβερνητικές υπηρεσίες είναι αναποτελεσματικές να προσφέρουν προστασία στα θύματα τα οποία αφήνονται μόνα τους. Αν έχουν δε και το επιπρόσθετο χαρακτηριστικό να κατάγονται από άλλη χώρα, όπως στην περίπτωση της Ποταμιάς, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συνεχίσουν αποκομμένες από οποιαδήποτε δυνατότητα στήριξης. Η Πολιτεία αδυνατεί να παράσχει προστασία της ζωής, εναλλακτικές λύσεις και διέξοδο στα προβλήματα χιλιάδων γυναικών στην Κύπρο. Για να καλύψει τις «αστοχίες» της πολλές φορές κατηγορεί τα ίδια τα θύματα που δεν καταγγέλλουν τους δράστες ή επιλέγουν να αποσύρουν τις καταγγελίες λίγο πριν την εκδίκαση της υπόθεσης. Η αλήθεια βρίσκεται ωστόσο αλλού. Το άτομο που νιώθει ότι ο Νόμος είναι με το μέρος του και πως εφαρμόζεται ενώ ταυτόχρονα του προσφέρονται εναλλακτικές λύσεις για να ξεφύγει από τη βία και την κακοποίηση δεν επιστρέφει στο περιβάλλον της κακοποίησης, δεν θέτει τον εαυτό του σε κίνδυνο και προσπαθεί – με δυσκολία – αλλά προσπαθεί, να ξαναχτίσει τη ζωή του από την αρχή.

Επιπρόσθετα, η Πολιτεία για να καλύψει τις «αστοχίες» της πολεμά πρωτοβουλίες πολιτών έξω από τα αναποτελεσματικά στεγανά, κλείνει καταφύγια αντί να τα ενισχύει, φιμώνει οργανώσεις. Η γελοιότερη κατηγορία από χείλη κυβερνητικού αξιωματούχου που ακούσαμε ποτέ ως Απανέμι ήταν ότι «βοηθάμε αλλοδαπές γυναίκες» και αυτό θεωρήθηκε μομφή για έναν οργανισμό που βοήθησε πάνω από 5000 άτομα.

Η πραγματικότητα είναι άλλη και σκληρά κυνική. Το κράτος αν δεν υποστηρίξει την ύπαρξη δομών που βοηθούν θύματα βίας, δεν θα γλιτώσει τη .. «δαπάνη» απλά θα αξιοποιήσει τους πόρους του για να ανασύρει πτώματα από πηγάδια όπως της Ποταμιάς ή την χωματερή του Κοτσιάτη και να συντηρήσει δια βίου ακόμα έναν κατάδικο στις κεντρικές φυλακές αν εξιχνιάσει το έγκλημα.

Η κύρια ερώτηση παραμένει αναπάντητη: Πόσο αξίζει ή σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή; Και γιατί πρέπει να χάνεται ή να εξαθλιώνεται ενώ θα μπορούσαν να υπάρξουν άλλες λύσεις.