Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Στη Μόσχα, αδελφές μου, στη Μόσχα

Στις 17 Μαΐου η Λουτμίλα, η κόρη και ο εγγονός πήραν τον δρόμο για την Ρωσία, χώρα καταγωγής τους.

Η έξοδος τους ήταν καθόλα νόμιμη, με διάταγμα του Οικογενειακού Δικαστηρίου.

Από ότι γνωρίζω δεν είχαν πρόθεση να φύγουν, αντίθετα ήθελαν να μείνουν και να εργαστούν στην Κύπρο, να συνεχίζουν τη θεραπεία της Σνεζάνας και να στείλουν το 5χρονο στο σχολείο το Σεπτέμβρη.

Θεωρώ ότι η Κυπριακή Δημοκρατία ήταν ουσιαστικά, κυρίως αυτή που τους έδιωξε.

Έφυγαν μετά από 11 δύσκολους μήνες. Σε όλη τη διάρκεια της νοσηλείας της Σνεζάνας η μητέρα της κοιμόταν στους διαδρόμους και καρέκλες του Νοσοκομείου και Ιδρυμάτων. Για 7 μήνες δεν είχαν δει το γιο και εγγονό τους, δεν είχαν στήριξη από το Γραφείο Ευημερίας και εκτός από την βοήθεια του Κέντρου ΑΠΑΝΕΜΙ, του δικηγορικού γραφείου Ελένης Βραχίμη που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση μας και όλων των φίλων του που έσπευσαν να βοηθήσουν δεν είχαν κανέναν μαζί τους από την Πολιτεία.

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα 2008 η γιαγιά προσπάθησε να δώσει ένα χριστουγεννιάτικο δώρο στο μικρό εγγονό. Η επαφή και επικοινωνία της μαζί του παρεμποδίστηκε παράτυπα από τους κύπριους συγγενείς του πρώην άντρα της κόρης της. Ακολούθησαν κι άλλες επισκέψεις στον Αστυνομικό Σταθμό και Γραφείο Ευημερίας με το ίδιο αίτημα. Κάθε φορά οι κύπριοι συγγενείς του μικρού παρεμπόδιζαν την επικοινωνία.

Τέλος Γενάρη του 2009 η γιαγιά και δυο εθελοντές από το Απανέμι βρίσκουν τον μικρό στην Παιδική Στέγη Λευκωσίας, ενημερώνουν το Γραφείο Ευημερίας και τον παίρνουν για να δει την μητέρα του για πρώτη φορά μετά από μήνες. Αμέσως εξασφαλίζεται διάταγμα φύλαξης που επιβεβαίωνε το δικαίωμα της μάνας να είναι μαζί με το γιο της (ο πατέρας είναι νεκρός).

η Οικογένεια μεταφέρεται αρχικά σε φιλικό διαμέρισμα στη Λεμεσό ενός εθελοντή του Κέντρου και αργότερα με τη βοήθεια όλων σας νοικιάζουν δικό τους διαμέρισμα για 2 χρόνια.

Από το Φεβρουάριο μέχρι και τον Μάιο έλαβαν ΜΟΝΟ ένα έκτακτο δημόσιο βοήθημα. με πολλή δυσκολία και "παρακάλια"¨λίγο πριν να φύγουν τους στέλνετε αυτο που τους λέχθηκε ως "τελευταίο βοηθημα" από το γραφείο ευημερίας Λεμεσού.

Η διαδικασία της νομικής αρωγής που αιτήθηκαν πέρασε μέσα από τις ίδιες συμπληγάδες με αδικαιολόγητη ολιγωρία από τις υπηρεσίες της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ωστόσο όσο ο μικρός βρίσκεται στη Λεμεσό, διευθετούνται συναντήσεις και επικοινωνία με τους Κύπριους συγγενείς του καθώς και διανυκτέρευση για 2 Σαββατοκύριακα συμπεριλαμβανομένου και αυτό των εορτών του Πάσχα (!) με τη μεσολάβηση του Κέντρου ΑΠΑΝΕΜΙ μετά από άρνηση του Γραφείου Ευημερίας να διαδραματίσει τον οφειλόμενο συντονιστικό του ρόλο.

Η Λουντμίλα και η Σνεζάνα χωρίς να θέλουν να επιβαρύνουν με τις αποφάσεις τους κανέναν άλλον άφησαν ένα ευχαριστήριο μήνυμα για να μας παραδοθεί ένα μήνα μετά την αναχώρηση τους.


Σας το μεταφέρω μαζί με τις προσωπικές μου θερμές ευχαριστίες για όλη τη στήριξη που δώσατε στις δυο γυναίκες και το αγόρι που χωρίς εσάς θα ζούσαν ακόμα πιο δύσκολα τους τελευταίους 11 μήνες.

Τελειώνοντας ας μου επιτρέψετε να κάνω έναν ελευθερο απολογισμό :

Η Ρωσία με το ελάχιστο κοινωνικό κράτος τελικά αποτελεί καλύτερη επιλογή από την ευρωπαϊκή Κύπρο για ένα θύμα βιας στην οικογένεια.
Ο Νόμος μπορεί να ορίζει κηδεμόνα του τη διευθύντρια Κοινωνικών Υπηρεσιών Ευημερίας αλλά η εφαρμογή γίνεται με αυθαίρετη «διακριτή ευχέρεια». Μπορεί να "φροντίζει" έναν ανήλικο που έχασε τον ένα γονιό του και κακοποίησαν την άλλη με το να του στερεί τη μάνα του συστηματικά και χωρίς γνώση της κατάστασης της.
Μια γυναίκα που εργάστηκε δίπλα στην κόρη της υποκαθιστώντας τις οφειλόμενες από την Κυπριακή Δημοκρατία υποστηρικτικές υπηρεσίες φροντίδες χωρίς να την ανακουφίζει στο ελάχιστο, αντίθετα να την τραβούν σαν λάστιχο δεξιά και αριστερά υπενθυμίζοντας της κάθε στιγμή «οτι εσείς είστε Ρωσίδα, τι κάνετε στην Κύπρο;».
Χωρίς δυνατότητα εργασίας, χωρίς χρόνο για εργασία, χωρίς οικονομική βοήθεια, χωρίς κάλυψη των πρώτων αναγκών, χωρίς ούτε μια σακούλα ψώνια από μια αγορά που κάποιος από το Απανέμι στη Λεμεσό ευτυχώς φρόντιζε να τους δίνει.
Η Σνεζάνα δεν είχεόύτε τα προσωπικά της αντικείμενα και ρουχισμό όταν βρέθηκε στο Νοσοκομείο και παράνομα δεν της δοθηκαν ποτέ. Χωρίς ιατρική περίθαλψη που έπρεπε να διασφαλιστεί μετά από την παρουσίαση της ιστορίας σε δελτίο ειδήσεων και παρέμβαση του υπουργού υγείας και με κάλυψη των εξόδων στο Μέλαθρο Αγωνιστών ΕΟΚΑ.
Με νομική αρωγή που εγκρίθηκε μετά από 7 μήνες και μόνο με την επιμονή και υπομονή ενός δικηγορικού γραφείου που έχει μακρά παράδοση στην υπεράσπιση θύματος βίας στην οικογένεια και ιδιαίτερα γυναικών. Με ένα κανάλι και μια εφημερίδα να ενδιαφέρονται για τηνιστορία, οι άλλες την απέκλησαν ως μη "ενδιαφέρουσα"!

Θυμάμαι τις δηλώσεις της βουλευτού-μαϊντανού σε ημερήσια εφημερίδα όταν δημοσιεύτηκε η ιστορία της κόρης της Λουντμίλα ότι υπέβαλε και σχετική ερώτηση στις αρμόδιες υπηρεσίες [αυτή πάντα κάνει την ίδια δήλωση για κάθε περίπτωση].
Ακόμα κα "β"ουλεύτρια μας να λάβουμε την απάντηση σας.

Φυσικά η μεγάλη απούσα ήταν και παραμένει η αξιοέραστος Υπουργός της φιλολαϊκής κυβέρνησης και υπεύθυνη του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

Στην υπουργό θα έλεγα ότι αν και έχουν αλλάξει τα πράγματα, η Ρωσία του σήμερα είναι κατά πολύ καλύτερη επιλογή από την Κύπρο της κυβερνησης της. Για αυτό συντρόφισσα την επόμενη φορά που θα έρθουν στο γραφείο σου ρωσίδες μάνες που τους πετσόκοψαν τα παιδιά τους και τα κατέστησαν μόνιμα ανάπηρα και από πάνω τους αποστερούν την επαφή με τα δικά τους παιδιά, καλύτερα να αναφωνήσετε: «Στην Μόσχα αδελφές μου, στη Μόσχα»



Υ.Σ. Η τιμητική διάκριση που μου προσφέρατε ως Υπουργός για την προσφορά μου στα παιδιά δεν ξέρω τι σχήμα έχει για να την αξιοποιήσω κατάλληλα και έτσι δεν θα έρθω να την παραλάβω.
Υποθέτω ότι αποκλείεται να είναι σφυρί για να γκρεμίσετε το Υπουργείο σας και να το ξαναχτίσετε από την αρχή. Ή δρεπάνι για να κόψετε [μεταφορικά] τα κεφάλια των υπάλληλων που ευθύνονται για τις τόσες κακουχίες χιλιάδων εξυπηρετούμενων ατόμων από το γραφείο Ευημερίας.